Administratie - Christianne Ong

Een dik pak papierwerk. Afkomstig van het Personnel Department of the National Health Service (NHS) Scotland. Na de onbeschrijfelijke euforie die me overviel nadat ik drie keer hun mail heb moeten lezen om er voor mezelf zeker van te zijn dat ik een baan bij de RIE heb, was het weer tijd om egocentrisch te zijn: het bij elkaar verzamelen van nog meer informatie over mezelf.

Het P46-formulier; Staff Engagement-formulier; PVG Scheme-formulier Scotland (Protecting Vulnerable Groups); mijn hele vaccinatiestatus van geboorte tot nu (en eventueel aanvullende testen als hiv); nogmaals mijn Verklaring Omtrent het Gedrag; bewijs van ‘recente’ mantouxtest; geboortecertificaat; mijn laatste salarisstrook voor toekomstige salariëring; een te ondertekenen ‘Fitness To Practise’-verklaring; een vragenlijst van het OHS department (Occupational Health Service); opgeven van twee referenten; nogmaals mijn curriculum opsturen met de kopieën van de certificeringen die ik erop heb staan; en tot slot nog mijn GMC certificaat (General Medical Council).

Getting something worth going for takes time. Ik probeer het positieve erin te houden door tegen mezelf te zeggen dat ik blij mag zijn dat ik in een EU/EEA-verband leef met de UK.

Via de website van de General Medical Council vraag ik het essentiële certificaat aan voor een kleine 200 pond. Na betaling heb je acht weken tijd voor je ‘completion of registration’. Ter verduidelijking: GMC = BIG-registratie. Voor de registratie moet ik het BIG-register vragen om een Certificate of Conformity als bewijs dat ik een brave dokter ben in Nederland. Aanvraagtijd: twee tot acht weken. Na herhaaldelijk bellen en de noodzaak uit te leggen voor een snelle afhandeling, komt dat formulier gelukkig op tijd bij de GMC in Manchester aan.

Ik mag/moet komen voor de standaard ID-check met mijn paspoort en artsdiploma in Manchester. Het laatste essentiële stukje van de puzzel voor ik als dokter kan praktiseren in Edinburgh.

Ik sta weer netjes in mijn mantelpakje voor een prestigeus, luchtig, hoog, glazen gebouw. Vers van het vliegtuig. Ik moet mij netjes melden aan de balie in de gigantische steriel-witte hal. Ik moet wel, want anders kom ik de security poortjes niet door, die als een soort van stuwdam voor de gang staan naar de hal met de liften.

Op de zesde verdieping meld ik mij bij twee jongemannen zittend achter de balie van de GMC.
‘I’m Christianne Ong. I have an appointment at 13:00 hours for an identity check.’
‘That’s correct, please take a seat over there.’

Ik ben een uur te vroeg. Me erop voorbereidend dat ik dat uur uit zal moeten zitten pak ik mijn boek om wat te lezen. Na enkele minuten spreekt een gentleman mij aan: ‘Dr Ong? You are coming for an identity check? Would you mind following me?’

Stomverbaasd over het feit dat ik gelijk geholpen kan worden en met mijn titel wordt aangesproken volg ik. Wederom toont de Britse beleefdheid zich. In een glazen office naast de receptie laat ik hem de nodige papieren zien die hij even moet ‘checken’ met iemand anders. Iedere keer als hij wegloopt om iets te checken of kopiëren legt hij mij duidelijk uit wat hij gaat doen en hoe lang hij ongeveer weg is. Ondertussen kan ik door de glazen muren van het office om mij heen kijken en zie ik hoe één van de jongens achter de balie stiekem telkens wat snackt uit een chips zak onder zijn bureau. Zou dat de reden zijn van de glazen kantoren? Sociale controle?

De ID-controle duurt alles bij elkaar ongeveer 20 minuten. Na alle documenten gecontroleerd en gekopiëerd te hebben en mijn foto te hebben genomen, steekt hij zijn hand uit. Zijn glimlach zegt genoeg. Weer een last van mijn schouders, een andere horde gelopen en een stuk dichter bij de finish line. Another box ticked off the list.

‘Dr Ong, we are pleased to welcome you as a fully registered member of the General Medical Council.’

Christianne Ong