De dokter, de directeur en de Wet BIG

Ruim 25 jaar praktiseerde ik als arts en specialist. Ook toen ik beroepsbestuurder werd, ben ik me dokter blijven voelen, minder specia­list misschien, maar toch zeker nog arts. Sterker, in de raad van bestuur wilden ze een dokter die de kliniek uit ervaring kende. Als de Eerste Kamer de Tweede Kamer volgt, mogen dokters in bestuurskamers zich straks geen arts meer noemen, tenzij geherregistreerd met de aantoonbare vaardigheden van een basisarts, welke die ook mogen zijn.

Wat betekent dat voor een ziekenhuisbestuurder, vroeger statig aangeduid als directeur-geneesheer. Moet ik me melden als co-assistent, weer een tijdje meedraaien op de spoedeisende hulp? Best leuk en er valt altijd wat te leren. Of is de diepere bedoeling dat alle bestuurders hun titel inleveren om betere bureaucraten te worden? Maakt dat de zorg veiliger, bevordert dat de kwaliteit? Weet de patiënt dan pas zeker wie hij voor zich heeft? Op mijn stoel functioneer ik toch ook als arts, al zie ik geen patiënten meer. Wie keurt straks met ‘erkende’ medische blik investeringen goed of af? Wie praat geloofwaardig met de inspecteur over de klinische prestaties van onze specialisten? Hoe doen generaals dat trouwens, die leidinggeven maar zelf zelden vechten?

Welk moreel recht heeft de staat eigenlijk om titels die met veel inspanning en lange studie zijn verworven, vervallen te verklaren? En het is helemaal niet nodig. Maak gewoon een duidelijk onderscheid tussen titel en het recht op zelfstandige praktijkuitoefening. De Wet BIG mag dan afrekenen met het artsenmonopolie en alternatieve genezers decriminaliseren, artsen en niet te vergeten verpleegkundigen en andere titelhouders ‘n.p.’ zijn het kind van die rekening.

J. Herre Kingma, de ziekenuuisbestuurder