Nachtelijke gekte

Afgelopen week had ik nachtdienst. Om drie uur word ik gebeld door de jongste arts-assistent chirurgie die mij in consult wil vragen op de Spoedeisende Hulp bij een patiënte van 50 jaar, een zogenaamde zelfverwijzer. De reden is een in de late avond acuut ontstane lage rugpijn. Telefonische vraag ik of er sprake is van neurologische uitval aan de benen, in de vorm van sensibiliteitsstoornissen, parese, mictie- dan wel defecatiestoornissen. Dit is niet het geval.

De arts-assistent zegt dat hij inmiddels ruim drie uur onderzoek heeft gedaan in de vorm van een echo-abdomen, laboratoriumonderzoek, CT-thorax en -abdomen ter uitsluiting van (bijna) alle chirurgische diagnoses. Dit heeft niets opgeleverd en na telefonisch overleg met zijn super­visor - de dienstdoende chirurg - heeft hij mij gebeld.

Ik meld hem dat ik het bewonderenswaardig vind dat hij midden in de nacht alles uit de kast haalt om een levensbedreigende aandoening uit te sluiten. Maar ik zie geen reden de patiënte nu te zien en geef aan dat zij volgens mij naar huis kan met pijnstillers. Als de klachten aanhouden, kan zij contact opnemen met haar huisarts. Verder vind ik dat zijn supervisor minstens eerst zelf in het ziekenhuis mag komen om de patiënte te beoordelen voordat hij willekeurige onderzoeken laat aanvragen en hij er een andere specialist (i.o.) bij roept. Voor mijn eigen dekking sluit ik dit nog even kort met mijn achterwacht, die akkoord is. De patiënte vertrekt met pijnstillers.

Mijn nieuwsgierigheid is natuurlijk wel gewekt. Een paar dagen later bel ik haar huisarts. Aan mevrouw is fysiotherapie voor­geschreven. Ik ben benieuwd wie de kosten van deze nachtelijke gekte gaat betalen.

Marlies B. Reinders, de arts-assistent