De zorg is geen markt

Vanzelfsprekende continuïteit van zorg lijkt niet meer te bestaan. Door concurrentie en verdeling van budgetten neemt een groot thuiszorginstituut op dit moment geen nieuwe klanten meer aan ‘omdat het geld op is’.

Een ongeneeslijk zieke patiënt heeft palliatieve pijnbestrijding nodig. Behalve huisartsenhulp is thuiszorg daarbij onontbeerlijk. Die thuiszorg komt er niet vanwege de zorgstop. Een nieuw gestart thuiszorgbedrijf(je) heeft weliswaar een passend zorgpakket geboden bij een eerdere hulpvraag, maar acht zich niet verantwoordelijk voor de ‘totale zorg in de loop van de tijd’. De zorgverzekeraar neemt evenmin verantwoordelijkheid voor de nu benodigde uitbreiding - thuiszorg was immers al geregeld en betaald. Zelfs in schrijnende gevallen is zorg niet gegarandeerd of wordt pas na twee weken touwtrekken geleverd ‘bij wijze van hoge uitzondering’.

Een andere patiënt wil graag thuis sterven. Door hersen­metastasen is zijn kortetermijngeheugen zeer slecht. Omdat thuiszorg niet mogelijk (b)lijkt, is opname in een ziekenhuis of hospice de enige mogelijkheid als het thuis straks niet meer gaat. Het echtpaar voelt zich erg in de steek gelaten. Zoveel jaren premies betaald, nooit ergens een beroep op gedaan en nu wordt de nodige thuiszorg niet geboden.

Huisartsen hebben thuiszorg nodig om verantwoorde zorg te leveren, zeker bij ongeneeslijk zieke mensen. Marktwerking schept wellicht kansen. Maar als vanwege economische motieven er domweg geen zorg wordt geleverd en niemand verantwoordelijkheid neemt, dan is het heel terecht geweest dat wij in 2005 hebben geprotesteerd in Den Haag tijdens de manifestatie: ‘De zorg is geen markt!’

Het wordt tijd dat de verantwoordelijke minister en de zorgverzekeraars regelen dat mensen hun recht op thuiszorg kunnen verzilveren. Of springt minister Klink zelf bij in dit soort schrijnende situaties?

Erica/Schoonoord, oktober 2007

Taco Eisenga, huisarts

Florien van Heest, huisarts