Oeverloos

Mijn spreekuur liep uit, en als ik ergens een hekel aan heb, dan is daaraan. Normaal hebben wij van 10.10 tot 10.30 pauze. Die tijd is voor de assistente, zodat ze de verzamelde vragen aan de huisarts kan voorleggen. Maar nu roep ik om 10.30 uur mijn patiënt van 10.00 uur naar binnen.

Het is mijn overbuurman, een zestiger die wat arrogant overkomt. Hij komt voor controle van zijn bloeddruk en wil het ook nog eens over de medicatie hebben. Ik wil dit consult snel klaar hebben en op die manier weer wat inlopen, maar dat gaat niet lukken. Hij gaat er eens goed voor zitten en vraagt mij wat hijzelf nog kan doen aan zijn tensie.

Ik leg hem uit dat bewegen en goede voeding effect hebben, maar dat hij dat volgens mij allemaal al doet en dat ik denk dat medicatie toch echt nodig is. Hij wil er nog eens lekker over doorbomen en ik raak geïrriteerd. En waar ik normaal best goed kan communiceren, flap ik er nu uit ‘dat het niet zo zinvol is om hier oeverloos over door te gaan’. Ik voel mijn coassistent naast mij verstijven en mijn patiënt is woest. Hij had ‘best in de gaten dat ik even snel wat tijd wilde goedmaken’.

Evelien Kerklaan-Wubbena, huisarts

Alle lezersbijdragen uit Het imago van de dokter