Magisch moment

Voor dag en dauw was ik ’s ochtends vroeg op pad gegaan. Op weg naar een klein plaatsje in het midden van Limburg. Het was 1990. Ik was 24 en genoot met volle teugen van het studentenleven. Maar nu werd het menens. De coassistentschappen waren aangebroken en mijn eerste stage was huisartsgeneeskunde.

Bij aankomst op de stageplek gierden de zenuwen door mijn lichaam. Volledig strak stelde ik mij voor aan de huisarts, mijn stagebegeleider. Hij keek me streng aan vanachter zijn kleine brilletje. Ik was blij dat er op mijn uiterlijk in ieder geval niets aan te merken kon zijn. Een gloednieuwe broek en zorgvuldig gepoetste schoenen sierden mijn lichaam. Na een uitgebreide introductie over wat er allemaal wel of juist niet van mij werd verwacht, moest ik eerst maar eens een ochtend meekijken tijdens het spreekuur.

Na uren meekijken voelde ik mij steeds meer op mijn gemak. Mijn zelfvertrouwen groeide. Het viel eigenlijk wel mee allemaal. Geen enge, rare dingen. Dit moest te doen zijn. In de middag kon het gewoon gaan gebeuren. Jaren van harde studie zouden worden uitbetaald. Het zou een mooi moment worden.

De ontmoeting met mijn eerste echte patiënt. Niet op papier of zo. Nee, levensecht! Een trots gevoel vulde mijn gemoed. Dit had ik toch maar mooi bereikt. Met trillende stem riep ik mijn allereerste patiënte ooit op uit de spreekkamer. ‘Mevrouw De Groot?’ Een dame van middelbare leeftijd stond op. Dit alleen al stemde mij tevreden. Er was in ieder geval iemand aanwezig.

Na mezelf keurig te hebben voorgesteld, startte ik vol goede moed met het consult. Met een uitermate serieus gezicht keek ik haar aan. Op een zo verstandig mogelijke manier liet ik de woorden mijn mond verlaten. ‘Wat is er aan de hand?’ ‘Nou, ik heb zo’n pien an munne vot!’ Haar voet. Ik had veel verwacht maar niet iets over een voet. Eigenlijk simpel. Dat moest te doen zijn. Ik besloot de voet maar meteen te onderzoeken. Verbaasd keek de vrouw mij aan. ‘Nee dokter, pien an munne vot, munne vot!’ ‘Ja, ja, pijn aan uw voet. Waar zit het precies?’ Ik drukte nog maar eens stevig op haar voet. Het moest daar ergens zitten. ‘Munne vot dokter, mien bats. Mien bats!’

Nu was het mijn beurt om verbaasd te kijken. Het zweet brak mij uit. Er was iets vreselijk mis. Haar bats? Wat is in hemelsnaam een bats. ‘Uw bats?’ Ze begon ineens op haar billen te slaan. ‘Mien bats, mien bats!!!’ ‘Uw bips?’, vroeg ik aarzelend. ‘Ja, mien bats.’ Ze sloeg nog steeds op haar billen. ‘O, pien in uw bats. Ja, nou begrijp ik het. Gewoon een beetje pien in de bats toch? Ja, de bats kan behoorlijk pien doen.’ Ik drukte nog maar eens op haar bats, stelde de diagnose spierpijn en stuurde haar snel met een recept voor aspirine naar buiten.
Magische momenten zijn altijd anders dan verwacht.

Richard Hoofs, huisarts

Alle lezersbijdragen uit Het imago van de dokter