Een onnatuurlijke dood
Plaats een reactie‘Ja zeker, ik heb die overlijdensverklaring getekend’, kon ik gelukkig bij de zaalvisite tegen mijn opleider dr. Hans Imhof in Amersfoort zeggen. Ik was nog jaren verwijderd van mijn registratie als internist, maar de opleiding verliep voorspoedig. Ik had de zaken als zaalassistent toch maar goed onder controle. De overlijdenspapieren waren zelfs al met de begrafenisondernemer meegegeven, wist ik.
Mijn mijmering werd onderbroken door een schokkende opmerking: ‘Dan heb je nu wel een probleem.’ Een nanoseconde toonde ik onbegrip. Maar dat sloeg om in schrik. De overleden patiënte was dan wel weken in het ziekenhuis geweest vanwege allerlei verwikkelingen, maar die waren wel het gevolg van een opname wegens een tentamen suïcide. Dat was mij ontgaan. Formeel een geval van ‘onnatuurlijke dood’. Dat moest worden aangegeven. Ik zat vreselijk fout. De opleider beende weg na mij wat suggesties te hebben toegevoegd.
Ik moest allerlei instanties bellen om nederig mijn excuses aan te bieden en de fout te herstellen. Gevolg was dat ik enkele dagen later in het ziekenhuis zelfs werd opgezocht door een rechercheur en mij moest legitimeren en een mondelinge toelichting geven. Mijn imago was helemaal verschrompeld. Justitie zat mij ook al op de hielen. Leg dat thuis maar eens uit.
Jan Taco te Gussinklo, internist niet (meer) praktiserend
Alle lezersbijdragen Het imago van de dokter
- Er zijn nog geen reacties
