Bravoure
Plaats een reactieIk zag mezelf meteen weer als een vogeltje in de hoek van een schoenendoos nadat het uit zijn nest was gevallen: op een kruk in een van de onderzoekskamertjes van de poli chirurgie, wachtend op het eerste consult bij de chirurg.
Ik liep al dagenlang te malen hoe ik het zou vertellen. Dat van die uitpuilende, soms bloedende en af en toe zeer pijnlijke aambeien. ’s Nachts in bed wist ik het allemaal wel. Maar als ik dan de volgende ochtend eraan toe was naar de wc te gaan, bleef er van de bravoure weinig over. En daar in de spreekkamer zelfs helemaal niets meer. Ik een dokter? Weg imago.
Nou ja van het syndroom van amice hadden we die keer geen last.
S. de Kroes, Arts voor maatschappij en gezondheid
Alle lezersbijdragen Het imago van de dokter
- Er zijn nog geen reacties