Laatste nieuws
2 minuten leestijd
Praktijkperikel

Patiënt is de dupe

Plaats een reactie

In de derde week van augustus kreeg ik het verzoek om een patiënt over te nemen uit een ziekenhuis in Brugge. Het ging om een vrouw met een subarachnoïdale bloeding, die daar aan de beademing lag op de Intensive Care. De toestand van de vrouw was erg slecht; zij had inmiddels op de Intensive Care een externe ventrikeldrain gekregen. Er was een angiografie gedaan, waarbij bleek dat op een eerder afgeklemd aneurysma een ‘reuze aneurysma’ zichtbaar was. Uit dit aneurysma had patiënte gebloed. In Brugge oordeelde men dat dit in hun ziekenhuis niet kon worden geopereerd of geëmboliseerd. De neuroradioloog in ons ziekenhuis wilde wel proberen de vrouw te emboliseren. Er was op onze Intensive Care echter geen plaats en wij moesten patiënte weigeren.



Vrijwel dagelijks vond er met Brugge overleg plaats over plaats op onze Intensive Care. Er was een dermate grote druk op onze IC dat er zelfs patiënten vanuit ons ziekenhuis naar omliggende IC’s in de regio moesten worden getransporteerd, één zelfs naar Utrecht. Uiteindelijk werd het aanbod van patiënten wat rustiger en werd overlegd om mevrouw na een dag of tien over te nemen. Zij zou extra verpleegkundige zorg betekenen, omdat zij mogelijk met de MRSA-bacterie zou zijn besmet en daarom in isolatie moest.


De dienstdoende anesthesioloog bracht de vrouw met de helikopter uit Brugge. Het transport was goed begeleid en zij werd geïnstalleerd op onze Intensive Care. Een uur na overname kreeg zij een zeer ernstig recidief subarachnoïdale bloeding en verslechterde zij enorm. De volgende dag ontstonden er symptomen van intracraniële drukverhoging en de vrouw raakte hersendood.



De familie verweet mij dat ik haar laatste kans op herstel had ontnomen. Door mevrouw te weigeren voor opname op de IC, werd zij te laat op de goede plaats behandeld en overleed zij. Zij was bekend in ons ziekenhuis en was daar eerder geopereerd aan het aneurysma. Destijds was haar toestand ook ‘kritiek’, maar genas zij volledig. Nu was er op dezelfde plek een nieuwe aneurysma ontstaan en was er een mogelijkheid om haar te helpen. En wíj hadden het verzoek om hulp geweigerd.

De familie vormde een hechte band. Toen patiëntes man en haar dochters hadden gehoord dat opname bij ons niet mogelijk was, hebben zij verschillende acties ondernomen. Zo hebben zij persoonlijk bij specialisten van ons ziekenhuis aangebeld, en brieven naar belangrijke instanties geschreven. Ook de ANWB-alarmcentrale werd ingeschakeld. Begrijpelijk, want het ging om een levendige, vitale vrouw. Het klinkt misschien gek, vertelde een van de dochters, ‘maar u zou verliefd op haar kunnen worden.’

De vraag is nu wie voor het overlijden van de vrouw verantwoordelijk is. Zijn wij dit als geneeskundigen omdat we een verzoek om hulp afwijzen? Als intensivisten worden wij vaak geconfronteerd met een tekort aan IC-bedden, waarvan patiënten de dupe zijn. Een roep om meer IC-bedden heeft niet genoeg effect gehad. Is dan de Raad van Bestuur van het ziekenhuis de schuld van het overlijden van patiënte, omdat die het budget van het ziekenhuis niet goed heeft verdeeld? Is het de ziektekostenverzekeraar die niet genoeg geld geeft? Is het de politiek die bezuinigt op de gezondheidszorg? Had ik een andere patiënt van de beademing moeten afkoppelen? U mag het zeggen. Ik weet helaas wel wie het slachtoffer is.

Praktijkperikel beademing aneurysma
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.