Even de zuster bellen

Vijfentwintig jaar geleden was alles eenvoudig in Gezondheidsland. Had ik als huisarts voor een patient hulp nodig van de wijk-zuster, dan belde ik haar op: ‘Zeg Riet, wil jij vanmiddag even naar mevrouw Jansen gaan?’ En dan gebeurde dat. Totdat duidelijk werd dat dit kon leiden tot ongelijkheid. Stel je voor dat mevrouw Pietersen de hulp van Riet harder nodig had, maar haar huisarts zater er minder achterheen?

De oplossing werd gevonden in het stichten van een speciale instelling die met professionele indicatiestellers prioriteiten stelde en de hulp eerlijk verdeelde. Ik moest een formulier invullen en dat leidde dan tot het bezoek van een functionaris die noodzaak en urgentie vaststelde. Als de hulp er was, kreeg de patient waar hij recht op had. Áls die er was, want uit het zorgbudget moest ineens een hele nieuwe organisatie worden betaald.

Aan alle extra administratieve rompslomp en tijdsverlies waar we mee te maken hadden, is nu een einde gemaakt en mijn geluk kent geen grenzen. Het is zo eenvoudig!

Vanmiddag kreeg ik een brief van de koepelorganisatie die tegenwoordig de wijkverpleegkundigen aanstuurt: de wijkverpleegkundige heeft een indicatiebevoegdheid gekregen. Hij of zij kijkt welke hulp nodig is, levert die dan direct aan de patient en vult later de benodigde papieren in. Die gaan vervolgens naar de indicatieorganisatie, die achteraf toestemming geeft.

Gelukkig kan ik dus weer gewoon de zuster bellen. En ik ben blij dat de managers van de beide betrokken organisaties mij een brief hebben geschreven om het mij uit te leggen. Zodat ik het óók begrijp.