Huisarts tot de HAP-grens

Onlangs was ik met mijn kinderen een lang weekend weg naar de mooie Drentse natuur. Tijdens een partijtje voetbal, waarbij de ­kinderen uiteraard van hun vader willen ­winnen, probeerde mijn zoon van 9 jaar mij tegen te houden en ongelukkigerwijs vielen wij beiden. Hij onder, ik boven. Hij gilde het direct uit en riep ‘mijn arm... mijn arm’. Hij wilde hem niet gebruiken en ondersteunde hem op weg naar het huisje. Na wat kalmerende woorden probeerde ik de arm te onderzoeken maar al de geringste beweging veroorzaakte pijn. Hij gaf ook asdrukpijn aan. Het event en het onderzoek lieten mij geen andere diagnose dan een fractuur in de distale radius dan wel ulna....

Ik reed met hem naar een streekziekenhuis en meldde mij op de ‘Acute opvang’. Ik presenteerde mij als huisarts en vertelde dat mijn zoon volgens mij zijn arm had gebroken. Hij werd netjes ingeschreven en even later mochten wij in de wachtkamer plaatsnemen. Enige minuten later kwam een verpleegkundige binnen. Zij vroeg of wij op de huis­artsenpost waren geweest. ‘Nee’, antwoordde ik, ‘ik ben zelf huisarts en volgens mij is hij gebroken’. Ik moest eerst naar de HAP. Mijn repliek dat er al een huisarts gekeken had, werd in de wind geslagen. In het Drentse land ga je eerst naar de HAP, protesteren heeft geen zin. Via de HAP, waar de dienstdoende dokter binnen 15 seconden dezelfde zuster belde, gingen wij weer terug naar de ‘Acute opvang’ om ruim anderhalf uur later in het gips weer te vertrekken.

Blijkbaar houdt je competentie op zodra je de HAP-grens overschrijdt. Een zorgwekkende ontwikkeling in deze tijd van schaarste van zorg.