Keiharde koppen

Mijn wachtkamer was weer snel vol die maandag die zo saai begon, zo somber, zo weinig inspirerend, zeker nog niet voorzien van een gouden randje.

Als tweede patiënt was Teun Wilnis aan de beurt. Zonder ‘mijnheer’ ben ik ook een goed mens, zei hij ooit. Teun is een formidabele verschijning, ruim bemeten in lengte en breedte, een stem die je zelfs in een vol Goffert-stadion zou herkennen, handen waarmee een horlogemaker moeite zou hebben de kost te verdienen, maar ook brisant.

‘Ga zitten.’

‘Nee, ik blijf staan, want ik kom alleen maar een verwijskaart halen.’

En daarmee lag de steen in de vijver van de confrontatie tussen de gezondheidsconsument die veel vraagt, soms eist, om datgene, waarop hij meent recht te hebben en de arts die zijn rug recht, zijn knieën strekt en probeert zijn beroepseer hoog te houden.

Keiharde koppen? Laat maar waaien? De regie in handen houden met iets minder strakke leidsels kan ook.

‘Laten we eens kijken waar je naar toe wilt.’

‘Kinderarts?’

‘Wat leuk’

‘Gynaecoloog?’

‘Wie denk je dat ik ben?’

‘Psychiater?’

‘Ik ben niet gek.’

‘Kijk’, zegt Teun, ‘het gaat hierom.’ Hij trekt zijn broek omlaag, gaat op de bank zitten en wijst op de binnenkant van zijn knie.

‘Gisteren bij het voetballen duvelde een speler tegen mijn knie en nu dit, zo vlak voor mijn vakantie naar Antalya in Turkije, geloof ik.

‘Hoe is het met die ander?’

‘Hij moest het veld verlaten.’

‘Door jouw toedoen of door rood van de scheids?’ Teun lacht schamper

Bij onderzoek, bewegen, simpele tests blijkt het erg mee te vallen. ‘Bij persisterende, nee, blijvende klachten over tien dagen controle.’

Teun wil weggaan: ‘Ik wist niet dat je bij een huisarts ook zo goed en prettig geholpen kon worden.’

‘Dat wist ik allang. Krijg ik een kaart van je, Teun?’

Twee gelukkige en blije mensen na een glorieuze ontmoeting in een glorend gouden randje.

C.J. Ooms, huisarts

Nijmegen

Terug naar de lezersbijdragen