Voorzitter tuchtcollege pareert kritiek

Artsen moeten vermoedens van kindermishandeling blijven melden, stelt het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg. Ook nadat een kinderarts een waarschuwing kreeg opgelegd.

‘Artsen moeten, geconfronteerd met vermoedens van kindermishandeling, onverminderd doortastend blijven en niet te zeer de oren laten hangen naar de tuchtrechter’, aldus mr. R.A. Torrenga, voorzitter van het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg. Zijn college wordt fel bekritiseerd over een uitspraak waarbij een kinderarts een waarschuwing kreeg opgelegd omdat zij een moeder, verdacht van münch­hausen ‘by proxy’, dreigde met melding bij het AMK (MC 2/2009: 69 (

College glijdt uit over kindermishandeling

); drie ingezonden brieven staan op blz. 212-3). ‘Als artsen na deze uitspraak minder gaan melden, dan beschouwt het tuchtcollege dat als een ongewenste bijwerking. Juist nu we ernaar streven risico’s van kindermishandeling waar mogelijk terug te dringen, moeten artsen niet terughoudend opereren’. 

Volgens Torrenga was de behandelde casus in zoverre specifiek dat de kinderarts uit een eerdere werkkring over voorkennis beschikte over moeder en kind – naar verluidt had de moeder bij een vorige kinderarts geëist dat het medisch dossier van haar kinderen zou worden vernietigd. Zij was daarom bezorgd en wilde de regie houden.

‘Uit tuchtrechtelijk oogpunt over de grens van het toelaatbare’, aldus Torrenga, ‘is het feit dat de arts deze voorkennis voor zich heeft gehouden en de moeder niet heeft verteld dat haar beleid mede was gebaseerd op die kennis. Terwijl het voornemen om tot een AMK-melding te komen, werd gepresenteerd als pressiemiddel om te voorkomen dat de moeder opnieuw van ziekenhuis en kinderarts zou wisselen. Let wel: er bestond geen regelrecht vermoeden van münchhausen ‘by proxy’ en de stelling dat er sprake was van medische overconsumptie berustte op een wankele basis. Er was weinig meer dan een krachtig, maar moeilijk te objectiveren niet-pluisgevoel. Deze ‘Je blijft bij mij of anders...’-regievoering acht de tuchtrechter niet toelaatbaar.’

Torrenga benadrukt dat hier nog meer geldt dan in zijn algemeenheid al het geval is: ‘Een gewaarschuwd arts is geen slechte arts. Daarmee wil ik geenszins de ellende van een tuchtrechtelijke procedure bagatelliseren, maar benadrukken dat je eenvoudigweg soms je nek moét uitsteken. Ik ben er ten zeerste van doordrongen dat juist in dergelijke zaken artsen in een mijnenveld opereren. Mocht je een keer, zoals in het onderhavige geval, iets te ver gaan, dan moet de arts het risico van het oplopen van een waarschuwing afwegen tegen het risico dat je een kind te weinig bescherming biedt.’ BC