Meer schadeclaims door EPD

Meyst-Michels en Tiems beschreven de gevolgen van de invoering van een landelijk elektronisch patiëntendossier (EPD) voor de aansprakelijkheidsrisico’s van artsen (MC 22/2009: 991). Mevrouw Edens-Schipper noemt dat geldverspilling die niet bijdraagt aan de veiligheid van de patiënt (reactie op de website).

Ik ben het volledig met haar eens. Voor niet-medici lijkt een EPD een fantastisch middel maar in de praktijk blijft zo’n geavanceerd systeem altijd storingsgevoelig. En het systeem kost enorm veel (extra) tijd. Ik heb meer vertrouwen in een arts aan mijn bed dan in iemand die 90 procent van de tijd achter de computer zit om gegevens op te vragen, in te voeren en kloppend te krijgen. Bovendien is het belachelijk dat er zo streng wordt gedaan over patiëntgevoelige informatie terwijl de hogere ‘ICT-servicemedewerker’ theoretisch alle gegevens zo kan inzien.

Het EPD-systeem kost verder enorm veel geld (moesten we niet bezuinigen in de zorg?), enorm veel servicekosten, continu stand-by-tijd van de ICT-helpdesk (ik hoor de stem aan de telefoon om half elf ’s avonds al zeggen ‘een ogenblik geduld alstublieft; wij zullen u zo spoedig mogelijk te woord staan’), veel tijd voor het opvragen/opzoeken bij een eerste consult waardoor nog minder relevante tijd overblijft voor de patiënt zelf. Straks zijn patiënten alleen nog een ‘bestand’ in een systeem in plaats van een persoon met een medische hulpbehoefte. De enige die hiervan echt beter worden zijn ICT’ers, beleidsvoerders, regering en het gevoel bij sommige patiënten. De zorg wordt hier echt niet veel beter door!

Maastricht, november 2010
G. Veenstra, student geneeskunde

• Meer brieven