Bang om te braken

Enige jaren geleden maakten mijn echtgenote en ik een reis met een toeristenbus door Litouwen, Letland en Estland. Op de vijfde dag reden we door een dunbevolkte streek van Letland, met weinig steden en derhalve ook weinig ziekenhuizen. Op zeker moment vroeg de reisleider of er een arts in het gezelschap was. Iemand was onwel geworden.

Ik trof een heftig transpirerende, frêle vrouw aan van in de zeventig, die niet meer reageerde op aanspreken. Haar meereizende zuster, eveneens ruim bejaard, wist te vertellen dat de patiënte de nacht brakend had doorgebracht na kennelijk iets verkeerds te hebben gegeten. Zij was niet bekend met enigerlei ziekte.

Tegen de wang tikken leverde nog wel enige reactie op. Er was een zwakke, gejaagde pols en huidplooien bleven staan. Oude huid? Dehydratie? Een tensiemeter pleeg ik niet mee te nemen op vakantie. Ook anamnestisch leek zij mij gedehydreerd en hypoglykemisch. Nadat ik haar water liet drinken met veel suiker uit de suikerzakjes van reisgenoten, keerde zij terug in het land der levenden. Eten wilde ze niet, bang om te moeten braken.

Na enige uren herhaalde het symptomencomplex en de daarvoor toegepaste therapie zich. Toen besloot de reisleider op mijn voorstel om een tussenstop te maken bij een restaurantje en heeft patiënte onder lichte dwang toch maar een kleine maaltijd genomen.
De verdere reis is probleemloos verlopen.

Willem van Erp, chirurg

Zomerserie 2010