Scout met hoogtevrees

Als coassistent maakte ik een aantal jaren geleden met twee vrienden plannen om een trektocht door de Pyreneeën te maken. Eten, tent en kookgerei in de rugzak en lopen maar. In de voorbereiding merkten we dat het handig zou zijn om een vierde maatje mee te nemen. Die vonden we in een waterscout die wel in was voor een beetje avontuur.

De voorbereiding verliep vlekkeloos en de kennis van de padvinder kwam goed van pas. De eerste bergen van de Pyreneeën waren ook nog redelijk te belopen, en we maakten een voorspoedige start. Maar hoe hoger we kwamen, hoe groener onze vierde man werd. Toen we op een middag op een steil bergpad kwamen, met links de bergwand en rechts de afgrond, kon hij van angst geen stap meer verzetten.

Als dokter in spe heb ik eerst allerlei gesprekstechnieken op hem uitgeprobeerd. Een begrijpende en motiverende houding bracht hem echter niet in beweging. Ook de in het vooruitzicht gestelde beloning van een maaltijd met gevriesdroogde boerenkool was niet genoeg om hem te laten bewegen. Ik heb nog geprobeerd zijn agressie op te wekken door te zeggen dat hij wel een heel slappe waterscout was, maar zonder effect.

Uiteindelijk bedacht ik dat het wonder van het geneesmiddel maar eens moest worden beproefd. Ik had vitamine-C-bruistabletten meegenomen – het was immers een barre tocht – en die heb ik met water en een goed verhaal opgelost in zijn beker. Na het drinken van deze toverdrank voelde hij zijn kracht terugkomen en vond hij de berg ineens minder steil. Bruisend water tegen hoogtevrees: een prachtig placebo.

Mischa Hardieck, huisarts

Zomerserie 2010