Laatste nieuws
W.F.M. van Erp
2 minuten leestijd

Tussen de koffiekopjes

Plaats een reactie

In april 2009 vloog ik met mijn echtgenote vanaf Beiroet in Libanon om 03.00 uur naar Frankfurt. Om 05.15 h, ergens boven het vroegere Joegoslavië werd via de intercom om een arts verzocht. Ik vroeg aan een passerende stewardess wat het probleem was. Achter in het toestel was een man benauwd en hij had pijn op de borst. Ik ging poolshoogte nemen en trof in de pantry een man aan van een jaar of 70, zeer adipeus, lange haren tot op zijn schouders, grote tatoeages op armen en borst met een angstige blik. Het was een Deen; hij had pijn op de borst en was kortademig. Tensie: 180/80; pols: 90 r.a.

Op dat moment kwam een jonge mediterrane collega, die mij vroeg wat mijn beroep was. ‘Chirurg’, zei ik.

‘Nou, ik ben chirurg èn uroloog.’

Ik zei: ‘Dat laatste is geen echte bijdrage, want de man heeft een angina pectoris-aanval.’ Hij liet met veel theater alle medische koffers openen en wilde een infuus inbrengen, geen sinecure bij deze zeer obese man in een krappe omgeving met weinig licht. Ik vertelde hem dat we moesten proberen een uurtje te overbruggen tot de landing, waarop hij riep: ‘We gaan lasix i.v. geven en analgetica’.

Op zich geen slecht idee op de SEH of IC, maar tussen de koffiekopjes? Ik wilde geen discussie aangaan en liet hem maar alles uitpakken. Intussen had ik bij de patiënt een tabletje Isordil (wat ik als hartpatiënt altijd bij me heb) onder de tong gelegd en na tien minuten vertelde de adipeuze Deen me stralend dat de pijn was verdwenen. Zijn meereizende zoon wist me te vertellen dat hij twee weken eerder (sic!) ontslagen was na een hartoperatie.

Ik heb de collega niet meer gezien of gesproken. De stewardess bood mij een fles champagne aan en een plaats in de businessclass, maar ik gaf er de voorkeur aan om achterin het toestel te blijven in de buurt van de patiënt. Het ging redelijk met hem, een beetje flodderig gevoel waaraan het overslaan van een nacht zeker bijdroeg.

Tijdens de tussenstop wilde de douanebeambte weten waarom ik champagne in de handbagage had. Gekregen van Lufthansa, zei ik, omdat ik heb voorkómen dat we een tussenlanding moesten maken. Ik mocht doorlopen. Mijn echtgenote niet. Zij moest haar maat 35 schoentjes uitdoen om te controleren of zij hier echt niets in had verborgen.

W.F.M. van Erp, chirurg

  • Zomerserie 2010

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.