Hypoglykemie op de waterfiets

Op vakantie in Tunesië word ik 's ochtends vroeg wakker en besluit in mijn eentje alvast even naar het strand te gaan. Ik heb me net geïnstalleerd met een goed boek, als er commotie ontstaat. In de verte zie ik dat er een bewusteloze man uit de zee wordt gehaald.

Ik ren er naartoe en bedenk ondertussen wat er allemaal aan de hand kan zijn. Als beginnend coassistent heb ik nog weinig ervaring met spoedeisende situaties en mijn hart begint te bonken.
Eenmaal bij de mensenmassa aangekomen tref ik een bewusteloze man aan die wel ademt. De lokale beach boys zijn hardhandig begonnen met reanimeren: met een hartmassagefrequentie van ongeveer dertig per minuut de meest waardeloze reanimatie die ik ooit heb gezien. Ik voel de pols, die regelmatig is, en zeg de mannen te stoppen met reanimeren. De ambulance is al gebeld.

De Franse echtgenote staat naast me en al snel wordt me duidelijk dat haar man diabetes type 1 heeft. Hij heeft die ochtend weinig gegeten en is vervolgens met haar gaan waterfietsen. Hij werd op de waterfiets onwel, verloor het bewustzijn en viel in het water. Het lijkt me hoogstwaarschijnlijk een hypoglykemisch coma.

Helaas heeft het echtpaar geen glucagoninjectie bij zich, en orale glucosetoediening is niet mogelijk. Ik hoop vurig dat de ambulance snel komt en probeer de angstige Française (of mezelf?) ondertussen gerust te stellen. Als het ambulanceteam na lang wachten eindelijk is gearriveerd, begint de arts tot mijn verbazing onhandig de bloeddruk te meten. In mijn beste Frans probeer ik een overdracht te geven en uiteindelijk checkt de arts het glucose – inderdaad een hypoglykemie – en legt een infuus aan.

Wanneer de man de stokoude ambulance in wordt geschoven, wens ik zijn vrouw sterkte toe. Ik loop terug naar mijn hotelkamer en bedenk me dat ik me nog nooit zo ontredderd heb gevoeld. Gelukkig zie ik twee dagen later het bewuste echtpaar weer vrolijk over het strand lopen.

Arianne Pieterse, coassistent

Zomerserie Is er een dokter op het strand?