Roeping

Ik lag heerlijk te doezelen in de nachttrein die ons na een vakantie in Spanje via Duitsland naar huis bracht. In mijn slaap hoorde ik dat er om een arts werd gevraagd. Waarschijnlijk glimlachte ik in mijn slaap, ik was lekker vrij.

De roep om ein Notarzt werd steeds luider en ineens werd ik door mijn man wakker geschud. ‘Er wordt gevraagd of er een dokter in de trein zit!’ Slaapdronken stond ik op. Half zeven. Op de gang vroeg ik aan een conducteur in niet-mijn-beste Duits of ik kon helpen.

Zes wagons verderop zat ik nog geen minuut later in een onmogelijke houding tussen coupé en gangpad een mij onbekende man te reanimeren. Er bleken nog twee artsen aan boord en samen probeerden we de man tot leven te wekken, terwijl de trein doordenderde langs de Moezel. De man was een nog jonge opa die met vrouw en kleinkinderen terugkwam van vakantie. Zijn laatste vakantie.

Daar lag hij, gebruind en wel, in korte broek en shirt. Doodstil. Om kwart over zeven staakten wij onze pogingen. Ik moest mijn naam opgeven bij de spoorwegpolitie en ging de vrouw condoleren. Mijn Duits was nu zo mogelijk nog slechter. Toen ik terugkwam in onze coupé, staarden man en kinderen mij bleekjes aan. ‘Waarom ging je erheen, je bent toch vrij?’, vroeg mijn oudste dochter. ‘Had je niet kunnen doen of je de oproep niet verstond?’, zei de jongste. Ik vond het lief dat ze me dit hadden willen besparen. ‘Maar ik ben toch dokter’, zei ik, ‘en ze riepen toch om een dokter?’

M.L. Hofstra, huisarts

Zomerserie Is er een dokter op het strand?