Halfblote surfster

Op een broeierige dag aan de Atlantische kust zat ik met mijn gezin aan zo’n strand met een ondiepe voorzee van honderd meter. Er werd gezwommen en gesurft en ik las een Maigret. In de loop van de ochtend verscheen er een jonge vrouw met een surfplank. Ze was duidelijk een beginner en viel ontelbare malen van de plank, maar krabbelde met een bewonderenswaardige vasthoudendheid steeds weer op. Ze trok daarmee de aandacht van de omgeving, vooral ook omdat ze topless op de plank stond.

Na een paar uur was er ineens onrust op het strand. ‘Hulpverleners’ snelden van alle kanten toe om de gevallen vrouw te redden. Behalve de gebruikelijk strandwachten waren er opvallend veel mannelijke vrijwilligers toegestroomd. Mijn vrouw spoorde me aan om ook te gaan helpen.

De strandwachten hadden net de zuurstoffles in stelling gebracht en rommelden wat met de slangetjes. Op dat moment stond er een man op, die zich bekend maakte als professeur aan de universiteit van Milaan en de historische woorden sprak: ‘Elle n’est pas blanc et elle n’est pas bleu: pas d’oxigen.’
Na de kleur van de vrouw te hebben gecheckt, kon ik deze collega slechts gelijk geven: zuurstof was niet gewenst. Ze was hartstikke verbrand en uitgeput en had een zonnesteek opgelopen. De hulpverleners hadden inmiddels de ambulance ontboden en die nam haar mee. Wij mochten weer lekker iets voor onszelf gaan doen.

Wim Verburg, huisarts in ruste

Zomerserie Is er een dokter op het strand?