Koude arm en geen pols

De dag na ons trouwen vertrokken we in alle vroegte voor onze huwelijksreis naar Nieuw-Zeeland. Nog moe van alle indrukken de dag ervoor, zat ik lekker te soezen. De vraag om een dokter miste ik dan ook, maar mijn kersverse echtgenoot maakte me wakker.

Voor in het vliegtuig trof ik een Australische dame van rond de 60 aan die was gevallen tijdens de turbulentie die we even daarvoor hadden gehad. De pijn was van haar gezicht te lezen. Haar arm was koud en ik kon geen pols vinden. De dame gaf naast de pijn in schouder en arm, ook aan dat haar hand tintelde.

Een afgeklemde zenuw en bloedvat als gevolg van de schouderluxatie. Dit vroeg om actie; we moesten nog 8 uur vliegen tot onze stop in Singapore. Als het me niet zou lukken de schouder te reponeren, zou er een tussenlanding moeten worden gemaakt. Als net afgestudeerde basisarts had ik wel eens een arm gereponeerd, maar dat was binnen de veilige muren van een ziekenhuis met alle ruimte, faciliteiten en ervaren SEH-verpleegkundigen om me heen.

Ik vroeg de purser wat men aan medicatie aan boord had. Wellicht had ik iets sederends of een spierverslapper nodig. De koffer ging open en met name de grote hoeveelheid antipsychotica kan ik me nog goed herinneren.

Ervan overtuigd dat er voldoende middelen waren, vroeg ik of de purser mijn echtgenoot wilde halen. Niet dat die medisch iets heeft bij te dragen, maar die doet tenminste wat ik hem vraag. De ruimte die we hadden was beperkt tot het halletje bij de pantry. Mijn man hield de dame goed vast en ik trok mijn schoen uit en plaatste mijn voet in de oksel van mijn patiënte. De dame keek mij angstig aan. Gelukkig zat de arm bij de tweede poging weer in de kom, werd de hand weer warm en verdween het tintelende gevoel. Ik blij dat het geen zwaar gespierde man was...

Het was kennelijk niet alleen een avontuur voor mij geweest, gezien het feit dat de purser al zijn collega’s toonde hoe ik mijn voet in de oksel van de dame had gezet. We hadden kennelijk indruk gemaakt. Die waardering uitte zich in twee plastic tasjes gevuld met een fles goede champagne, vier Delfts blauwe met jenever gevulde huisjes en wat zakjes met zoutjes en koekjes. Bij thuiskomst lag er een bedankbrief van de KLM met een pennenset. Na vijftien jaar staan de gevulde huisjes nog steeds op een plankje in de gang.

Caroline Leendertz-Eggen, fertiliteitarts

Zomerserie Is er een dokter op het strand?