Potje honing

Met een volgeladen backpack zaten we twee jaar geleden op de boot van Venetië naar Patras. Nog een paar coschappen te gaan en ik zou afgestudeerd zijn. Midden op zee hoorden we opeens via de intercom de vraag of er een dokter aan boord was. Nog geen twintig meter verderop zag ik een oudere man op de grond liggen, met om hem heen een groep 70-plussers en een paniekerige reisleidster.

Toen de oproep werd herhaald, was het duidelijk: die dokter kwam niet. De artseneed had ik nog niet afgelegd, maar het knagende gevoel iets te moeten doen was er zeker. Gespannen stapte ik op de menigte af. Met vele ogen op me gericht, constateerde ik een normale ademhaling en pols. De reisleidster wist me te vertellen dat de man diabetes had. Hij had extra insuline gespoten maar niets gegeten. Een hypoglykemie lag voor de hand. De teststrookjes van de glucosemeter waren echter op en van glucagon had ze nog nooit gehoord.

Inmiddels was de kapitein gearriveerd met de vraag of er een helikopter moest komen. Beduusd keek ik hem aan. Moest ik dat gaan beslissen? Opeens zag ik een potje honing op tafel staan. Een klein beetje onder zijn tong was het proberen waard. Enige tijd later kwam hij bij. Tranen in de ogen van zijn vrouw en vreugde op het gezicht van de reisleidster. Wat een beetje honing al niet kan doen.

Een dag later meerden we aan in de haven van Patras. Toen een bus vol senioren al zwaaiend en toeterend langsreed, was de grijns op mijn gezicht groot.

Wieteke Ploegstra, aios kindergeneeskunde

Zomerserie Is er een dokter op het strand?