In mijn beste Frans

Tijdens de laatste fase van mijn geneeskundeopleiding ga ik met mijn vriendin, leerling verpleegkundige, en haar familie mee op vakantie naar Frankrijk. Nu is mijn Frans vrij slecht, en ik bedenk dat het handig is om in ieder geval te kunnen zeggen dat ik een student geneeskunde ben, voor het geval er iets gebeurt. Volgens het woordenboek zou het zoiets moeten zijn als ‘je suis un etudiant médicine’. Tijdens de autorit naar Frankrijk zeg ik het een paar keer hardop, zodat het er wat geloofwaardiger uit komt.

Op een zwoele zomeravond zitten we op de camping te kaarten. Mijn zwager komt naar de tent gelopen met de mededeling dat er iets is gebeurd bij het toiletgebouw, en of we even willen gaan kijken. Daar aangekomen blijkt er een jongen te zijn geslaagd in het zogeheten comazuipen. De campinggasten dachten hem wel even wakker te krijgen met een koude douche, maar toen hij daar niet op reageerde, hebben ze alarm geslagen.

Een auto van de pompiers is inmiddels ook ter plaatse en er zijn twee jonge brandweermannen bij de jongen, die op de vloer ligt in het toiletgebouw. Ik moet me door de menigte campinggasten dringen om er te komen. Ik denk: oké Hans, hier heb je voor geoefend. ‘Je suis un etudiant medicine’. De brandweermannen reageren opgelucht en ik krijg meteen een spoedtas in mijn handen. Trots dat ik mezelf verstaanbaar heb kunnen maken, geef ik het slachtoffer zuurstof. Hij reageert niet op aanspreken of pijnprikkels en is bleek, nat en koud.

Waar ik mij in toenemende mate aan stoor, is het grote aantal campinggasten dat zich in het toiletgebouw dringt om een kijkje te nemen. Bovendien voelt iedereen zich vrij om zijn mening door het toiletgebouw te ventileren, wat resulteert in een galmende Franse woordenstroom.

Als ik uiteindelijk vrijwel geen ruimte meer heb om het slachtoffer te behandelen, ben ik het zat. Ik sta op, wijs resoluut naar de deur en roep heel hard: ‘Raus!’. De menigte verlaat direct het toiletgebouw. De wenkbrauwen van mijn vriendin stijgen tot ongekende hoogte, gevolgd door haar mondhoeken. ‘Hans…, dat is Duits!’ ‘Oh ja’, zeg ik wat gegeneerd. Kennelijk hebben ze het toch allemaal begrepen. 
De jongen wordt uiteindelijk opgenomen op de intensive care. Na drie dagen mag hij weer naar huis.

Hans van Schuppen, aios anesthesiologie

Zomerserie Is er een dokter op het strand?