Laatste nieuws
Wim Verburg
2 minuten leestijd

Lazarusopstanding

Plaats een reactie
beeld: Thinkstock
beeld: Thinkstock

Op de derde dag van onze vakantie op Corsica hadden we de zaken goed voor elkaar. ’s Morgens in ganzenpas over een smal paadje van de camping naar het strand. De jongste boven op mijn nek en de andere drie kinderen met tassen, matjes, emmers, scheppen en alles wat nodig was op het strand. En mijn vrouw met de breekbare en bederfelijke zaken achteraan, als bezemwagen om de verloren attributen op te rapen.

Ik verzeker u dat het niet eenvoudig was om deze operatie goed te laten verlopen, vooral omdat het al snel warm werd. Vlak voor het strand stond een huisje van de EHBO, met twee potige heren met grote zonnebrillen ervoor die stuurs naar de zee keken. De boodschap was duidelijk: hier waren we veilig.

Eenmaal op het strand konden we ons prima vermaken. Het begrip ballenberg van zand werd hier geïntroduceerd en de fijne kneepjes werden door de kinderen aan de andere toeristen doorgegeven.

Helaas ontstond in de loop van de ochtend onrust om ons heen. Een vrouw liep ‘help’ roepend over het strand. Mijn vrouw riep me terug uit zee, want ik moest gaan helpen. De vrouw vertelde dat haar zus in het EHBO-huisje behandeld werd, maar dat het niet goed ging en er was een taalprobleem met de Corsicanen.

Ze hadden de vrouw op de onderzoekbank gelegd en probeerden haar zuurstof toe te dienen.
Al snel werd me duidelijk dat de twee zussen een weekje Corsica hadden geboekt omdat de één haar man recent had verloren. Het weerzien van de plek waar ze vroeger met haar man zo’n heerlijke tijd had doorgebracht, zorgde voor een flinke aanval van hyperventilatie. De zuurstof was hier duidelijk niet geïndiceerd.

De strandwachten waren enigszins geprikkeld omdat hun handelingen niet het gewenste resultaat hadden en de Hollanders hun tent trachtten over te nemen. Nota bene een niet geneeskrachtig uitziend mannetje met een foute zwembroek. Maar ja, het taalprobleem was te groot om me te negeren.

Nu moesten ze op mijn verzoek een papieren zak leveren of desnoods een plastic broodzak, maar dat hebben ze niet op een Corsicaans strand. In het huisje was eigenlijk helemaal niets, behalve wat verbandmiddelen en de zuurstofkoffer.

Het enige papier was een lokaal VVV-krantje en hoewel ik beide klassen van de kleuterschool heb gemist lukte het me om daar een mooie toeter van te vouwen die ik voor neus en mond van de weduwe plaatste. De brandweermannen overlegden of ze dit nog wel konden pikken, maar gelukkig kon buiten niemand zien wat er gebeurde, dus gedoogden ze mijn occulte bezigheden.

Toen de vrouw uit Kerkrade na tien minuten weer kon staan en op eigen kracht lopend het pand verliet keken ze met ongeloof van haar naar mij, alsof ze water zagen branden.

Toen we de volgende dag op het strand arriveerden, werden we alle zes begroet als waren we de koninklijke Corsicaanse familie. En eerlijk is eerlijk, ze hielden dat nog dagen vol.

Wim Verburg, arts i.r.

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.