Verleiding

Ik ben arts-microbioloog, zie zelden zelf patiënten en draag ook geen witte jas meer, behalve op het lab, en dus wordt ik in het ziekenhuis ook niet herkend als dokter. In het ziekenhuis word ik dus ook niet meer herkend als dokter. Nu was dat laatste toch al niet altijd het geval. Zoals velen werd ik in mijn coschappen regelmatig ‘zuster’ genoemd.

Ik herinner me nog een oude man die ik midden in de nacht moest wakker maken om bloed af te nemen. ‘Dat mag wel zuster, als u daarna de dekens maar weer goed instopt.’ Tja, op zo’n moment heb ik het hart niet om de man te corrigeren. Later, als aios interne, werd het al wel eens irritant als een patiënt klaagde dat zij de hele week al geen dokter had gezien, terwijl ik toch braaf iedere dag was langsgelopen.

Onder de – geheel mannelijke – maatschap internisten aldaar heerste een wat ouderwetse gedachte over vrouwen in de geneeskunde. Vrouwen in de maatschap waren lastig, die werden maar zwanger. Dus werd bij de sollicitatieronde voor drie nieuwe leden hardop gezegd dat vrouwen alleen in aanmerking zouden komen als hun gezin compleet was (minstens twee kinderen) en ze waren gepromoveerd. We schrijven 1999, nog net de vorige eeuw.

Leuk was wel dat mijn mannelijk collega de eerste was die gebruikmaakte van ouderschapsverlof. Het kan verkeren. Uiteindelijk besloot ik dat ik toch geen internist wilde worden, maar liever arts-microbioloog. Gedurende mijn opleiding merkte ik niets van enig genderverschil. Voor de bacteriën maakt het niet uit wie er achter microscoop of kweekbodem zit. Tegenwoordig werk ik voor vier verschillende ziekenhuizen. Dat betekent dat ik niet alle specialisten ken – en zij mij ook niet. Het is dan altijd een beetje aftasten wie je aan de telefoon krijgt.

Ik betrap me er wel eens op dat als ik een vrouw aan de telefoon krijg, ik nog wel eens vraag ‘bent u de dienstdoende…?’ Bij een man vraag ik dat bijna nooit. En zo begon ik laatst een heel verhaal tegen de zoon van de dienstdoende internist. Andersom wordt er ook wel eens getwijfeld. Ik neem vaak alleen op met mijn naam. Laatst was het weer zover: aan de andere kant viel een diepe stilte. Vervolgens klonk wat wantrouwend: ‘Bent u wel de microbioloog?’ De verleiding om te zeggen dat ik schoonmaakster was, was even erg groot.

Mireille Wulf, arts-microbioloog, Veldhoven

Meer lezersbijdragen over Vrouwen in de geneeskunde