Laatste nieuws
Maartje Terluin
2 minuten leestijd
Lezersverhalen

Rammelende eierstokken

Plaats een reactie

Mijn zus heeft net een kindje gekregen. Bij mij beginnen de eierstokken ook aardig te rammelen. Het is bovendien heel handig om tijdens de huisartsopleiding kinderen te krijgen. Goede secundaire arbeidsvoorwaarden en doorbetaald verlof. Iedereen doet het.

Maar mijn vriend is er nog niet aan toe.

In ieder geval wil ik van de pil af. Daar word ik volgens mij een beetje mat van en – zo heb ik gelezen in H&W – het kan ook zorgen voor een verminderd libido. Mijn keuze valt op het spiraaltje. Het schijnt niet zo’n pretje te zijn om in te laten brengen, als je nog geen kinderen hebt gebaard. Maar met een ibuprofen op moet het lukken. Denk ik.

Ik moet met mijn benen in van die akelige beensteunen. Speculum erin. Dot gazen met jodium. Dan komt de hakentang. De huisarts vraagt of ik even wil kuchen en zet dan dat kreng in mijn baarmoedermond. De pijn trekt door mijn onderbuik. Niet zeuren, zuchten, dit is voor het goede doel... De sonde erin. Hélp. Dit is niet leuk. Het spiraal volgt. Ik moet bijna huilen, zoveel pijn doet het. De huisarts is klaar. Ik voel me niet helemaal lekker, maar ik stap toch maar van de bank. Het gaat redelijk… tot in de wachtkamer. Het zweet breekt me uit en ik voel me een beetje wankel. Dan maar even zitten. Met mijn hoofd op tafel – wat een aanstellerij! – gutsend van het zweet, val ik nét niet flauw.

Het schijnt heel goed te zijn om als arts eens patiënt te zijn, maar het heeft bij mij een onverwachte bijwerking. Een week later moet ik een spiraaltje zetten bij een patiënt, maar als ik er alleen al aan dénk, word ik niet goed. Ik word misselijk en licht in mijn hoofd. Een sterk staaltje conditionering volgens Pavlov.

Ik besluit mijn opleider maar even in te lichten over mijn ervaring, wat een beetje raar is – want wat heeft mijn opleider te maken met mijn anticonceptie? Hij bezweert me dat de meeste vrouwen er niets van voelen, als ze tenminste een keer vaginaal bevallen zijn. En inderdaad: mijn patiënte geeft geen kik. Ik heb er veel meer last van: trillende handen, zweet op mijn hoofd, mijn opleider die op mijn vingers kijkt. Het gaat allemaal erg langzaam en onhandig. Uiteindelijk pakt W. het spiraal over en klaart het klusje in één seconde... Daar leer ik natuurlijk niet zoveel van.

Maartje Terluin, huisarts, Utrecht

Meer lezersbijdragen over Vrouwen in de geneeskunde

Lezersverhalen
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.