Rechters en wij

Dokters en rechters hebben veel overeenkomsten. Behalve dat onze en hun beroepsmatige outfit beide beroepen onderscheidt van de man en vrouw in de straat, moeten beiden het vooral hebben van ‘vertrouwen’. De patiënt moet u vertrouwen in uw medisch handelen en beslissingen, de verdachte moet ervan uit kunnen gaan dat de rechterlijke beslissingen rechtvaardig en in onafhankelijkheid genomen zijn. Als het vertrouwen verdwenen is, kan zowel de rechter als de dokter wel inpakken.

Zowel artsen als rechters moeten durven (en zich veilig voelen) om vanuit hun professionaliteit zich soms tegendraads op te stellen. Een richtlijn of protocol bewust te negeren, de jurisprudentie niet van toepassing te verklaren. Beide beroepen staan daarbij letterlijk in de schijnwerpers en moeten zich steeds meer publiekelijk verantwoorden. Met maatschappelijke en politieke repercussies als gevolg. De zaak-Wilders doet het vertrouwen in de rechterlijke macht geen goed, miskleunende artsen knagen aan uw imago.

Maar net zomin als dokters, zijn rechters natuurlijk onfeilbaar. Het orakel van Delphi uit de Griekse oudheid is allang passé. We weten dat van elkaar, maar toch hopen we wanneer we als ‘klant’ zonder toga of witte jas bij elkaar op bezoek moeten komen, dat het voor ons niet geldt. Naïef natuurlijk.

Misschien is het daarom toch niet zo vreemd dat ook in de gezondheidszorg zo snel de gang naar de rechter gemaakt wordt. In plaats van eerst inhoudelijk en met argumenten met partijen te overleggen. Zoals tussen NMa en Orde bijvoorbeeld, waar kortingen op het inkomen op tafel worden gekwakt en dan mag de rechter voor het orakel van Delphi gaan spelen.

Ondertussen is elk inhoudelijk overleg geblokkeerd omdat het ‘onder de rechter is’. Zo ook de op pagina 2240 (Zelfkritiek ontbreekt in alternatief circuit) en 2253 (Kwakzalver komt nog te makkelijk weg) beschreven gang naar de rechter over wat kwakzalverij nou precies is. Ongehinderd door kennis van methoden van medisch-wetenschappelijk onderzoek moet de rechter dan maar de knoop doorhakken. Geen wonder dat die regelmatig mishakt. Je moet medische disputen niet laten oplossen door de rechterlijke macht. Dat illustreert alleen de eigen onmacht en frustreert uiteindelijk alom. Je moet als beroepsgroep en betrokkenen in de zorg eerst zelf je boontjes doppen, zonder direct de rechter in te schakelen. Die kan zijn tijd beter besteden aan het berechten van boeven en dieven dan zich te buigen over medische en vergelijkbare disputen. Alleen de advocaten worden daar flink beter van.

Ben Crul