Eend op sokken

Op een koude, natte middag in maart waren wij op bezoek bij mijn moeder in het verpleeghuis. In een ingegraven cementemmer in de tuin zwommen jonge eendjes rond ter vermaak van de dementerende bewoners.

De eendjes klommen in en uit de bak, dit ten koste van één die duidelijk dieper in het water lag dan broers en zussen. Elke keer wanneer wij dachten dat hij het zou redden om uit de bak te klimmen, werd hij als opstapje gebruikt en ging bijna ten onder. Een gewaarschuwde portier haalde hem op het droge.

Na het bezoekuur spoedden mijn jongens zich naar het raam, nog slechts één eendje was aanwezig. Hij lag uitgestrekt op de stenen. Trekkingen in zijn pootjes waren de enige nog waarneembare bewegingen. Weer werd de portier geroepen. ‘Het waren zijn laatste stuiptrekkingen en het beest was zo goed als dood’, meldde de portier.

In mij ontstond een onweerstaanbare drang om dit beestje te redden. Met een mopperende portier liep ik door het ketelhuis naar de tuin en raapte het beestje op. Hij was doorweekt, koud en slap. Ik spoelde hem onder de warme kraan af en wikkelde hem in een lapje.

Vervolgens begon de meer dan een uur durende rit naar huis en zat ik met een eendje die op de Glasgow Coma Scale erg laag scoorde. Mijn gedachten gingen naar het kangoeroeën op de afdeling Neonatologie en een foto van Zuid-Amerikaanse indianenvrouwen die hun prematuren tussen de borsten bonden.

Zo plaatste ook ik dit eendje onder mijn shirt. Na een half uur rijden nam ik wat beweging waar, tien minuten later moest ik een parkeerplekje zoeken, omdat het eendje opgeklommen was naar mijn hals en het rijden bemoeilijkte. Toen hij de volgende 48 uur goed doorkwam, begreep ik dat hij een ‘blijver’ was.

Inmiddels is Alfred bijna 2 jaar. Overigens niet zonder slag of stoot, hij is nog steeds lek, zijn verenpak is niet voldoende waterafstotend, en hij heeft wisselend last van kloofjes bij zijn teengewrichten. Likdoornringetjes met Tegaderm of babysokken bieden dan verlichting.
Alfred doet in ons gezin niet onder voor een hond, alleen is de zindelijkheidstraining daverend mislukt.

Michaëla Hilhorst, kinderarts

• Meer lezersbijdragen over dieren