Op het krukje naast de specialist

‘De chirurg van nu herinneren aan de coassistent van toen’

Mara Simons (pseudoniem) is coassistent en sinds kort webcolumnist bij Medisch Contact. ‘De situaties die in dit leerproces ontstaan en de voelbare druk om te móeten presteren, kan ik niet onbeschreven laten.’

Cursussen, keuzevakken en stages in de journalistiek konden haar uiteindelijk niet verleiden. Een jaar geleden begon Mara Simons (1986) toch aan haar coschappen. Eerst die bul binnenslepen en dan verder kijken, was de gedachte. ‘Het leek mij realistischer om dokter te worden met een beetje journalist dan journalist met een beetje dokter.’ Met cum laude middelbareschoolresultaten kon zij beginnen aan de universiteit van haar voorkeur. Tijdens haar studie moest zij kiezen tussen wetenschappelijk onderzoek en bestuurlijke activiteiten. Het werd het laatste: ‘Ik had geen tijd voor beide. Mijn bestuursjaren waren een leuke en leerzame tijd, die ik niet had willen missen. Bovendien, welke ervaring uiteindelijk beter uitpakt bij een sollicitatiegesprek kun je toch niet voorspellen’. Schrijven deed Mara ondertussen in bladen vanuit zowel geneeskundige als andere invalshoeken. Tijdens haar coschappen ontstond de behoefte om ervaringen in columnvorm te delen.

Klein wordt groots
Met haar columns wil Simons voorkomen dat het leven van de coassistent wordt neergezet als een herhaling van uitgekauwde taferelen. ‘Dat is uiteraard een uitdaging, want elke coassistent maakt onvermijdelijk vergelijkbare gebeurtenissen mee. Iedere coassistent heeft wel eens moeite met een lange ok-sessie, lange werkdagen en vroeg opstaan. Dat zijn geen clichés, dat is de werkelijkheid. Ik zie er een uitdaging in om kleine gebeurtenissen in mijn columns uit te vergroten. Naar mijn idee moet een columnist zichzelf vooral niet te serieus nemen en zijn zelfspot en humor noodzakelijk. Het leven van de coassistent is nu eenmaal fascinerend. Om lezers geboeid te houden moet je dicht bij je eigen schrijfstijl blijven en zo die fascinatie weten over te brengen.’

Realistisch
Ze wil het leven van de coassistent niet mooier of dramatischer maken dan het is. ‘Veel columnisten zijn geneigd in hun verhaal naar een zoetsappig einde toe te werken, waarin zij zelf de hardwerkende en leergierige coassistent zijn. Daar krijg ik kriebels van. Ik schrijf niet om lezers te laten huilen van ontroering. Ik wil de realiteit laten zien en die is vaak eerder ontnuchterend dan emotioneel.’ De verwachtingen, geschapen door zowel de specialist als de coassistent zelf, zijn vaak hooggespannen.

‘De realiteit is vaak eerder ontnuchterend
dan emotioneel’

‘Als arts heb je verwachtingen waar te maken. Je kunt niet zeggen: ach, ik heb bij deze patiënt de verkeerde diagnose gesteld, maar de volgende keer gaat het vast wél goed. Nee, want dan is deze patiënt dood. Aan de ene kant is het dus logisch dat ook de coassistent verwachtingen heeft waar te maken. Aan de andere kant: het blijft een leerschool. De situaties die in dit leerproces ontstaan en de voelbare druk om te móeten presteren, kan ik niet onbeschreven laten.’

Volgens Simons liggen coschappen bij de aios nog vers in het geheugen. De specialist moet vaak wat dieper graven. ‘Door ervaringscolumns van een coassistent te lezen wordt de chirurg van nu weer even herinnerd aan de tijd dat hij op het krukje naast de internist zat.’

Roselien Herderschee

Lees de colmn Elevator pitch en andere columns van Mara Simons op www.medischcontact.nl/columns.