De dienstpieper - Maarten van Olst

Pieperpaniek

Het leven van de coassistent wist Anne Hermans een paar jaar geleden tot in detail te ontleden (De co-assistent, 2007). Marten van Olst bekijkt het vanuit de daaropvolgende fase: de arts-assistent. Let wel: arts-assistent chirurgie, maar niet in opleiding. Dat leidt meteen tot een belangrijk thema in De dienstpieper. Hoe kom je in opleiding? We volgen Marten vanaf zijn eerste dag als anios, tot de eerste dag van de volgende fase die in de lijn der verwachting ligt.

In een extra verhaallijn schrijft Marten over de weg die hij bewandelde om uit te komen op die eerste dag, waarop hij als ‘nepdokter’ aan de slag kan op de afdeling. Nepdokter, want het gevoel van Marten dat hij als arts tekortschiet domineert de eerste hoofdstukken. Maar de nepdokter wordt gelukkig een echte dokter. Een dokter die verliefd is, samenwoont, twee keer werd uitgeloot, in Kenia is geweest, heus wel eens te veel bier drinkt, en patiënten ziet. En waar de coassistent vaak honger heeft, is de arts-assistent praktisch uitgehongerd. De paniek die ontstaat rondom twee tergende piepers en andere perikelen uit het leven van de anios, beschrijft Van Olst met een vlotte pen en ontlokt zo nu en dan een glimlach.

Roselien Herderschee

Marten van Olst, De dienstpieper – Een jaar uit het leven van een arts-assistent chirurgie, The House of Books, 272 blz., 16,95 euro.

• Rubriek Scoop