Pijn en het brein

Verrast was ik door een nieuw paradigma over chronische pijn (MC 4/2011: 186). In mijn werk als bedrijfsarts let ik speciaal op verantwoordelijkheid. De patiënt/werknemer heeft door de klacht vrijstelling van allerlei verantwoordelijkheid, ook de verantwoordelijkheid om te zorgen voor genezing. De passieve rol kan hij vasthouden en niet naar de actieve oplossinggerichte rol toestappen. Vasthouden aan de klacht komt ook veel voor als er ook een (verzekerings)claim speelt.

Door coachen probeer ik de werknemer te motiveren en te activeren om het resultaat te bereiken dat hij wil. Wil hij terug naar het werk en wat heeft hij daarvoor nodig? Ik leg vaak uit dat als je de context verandert, de content ook mee verandert. Kijk niet naar wat je niet kunt, maar naar wat je wel kunt.

Zonder het ooit benoemd te hebben krijg ik dan wel eens de reactie ‘denkt u dat het tussen mijn oren zit?’ ‘Nee’, leg ik dan uit, ‘de pijn is echt, het is waar. Alleen u kunt de pijn voelen.’ Daar heb ik nooit twijfel over. Ik weet dat de omgeving vaak zo denkt. Het is interessant om na te gaan welke betekenis de pijn voor iemand heeft. De patiënt moet zich afvragen wat hij allemaal met pijn kan, in plaats van wachten tot het weg is. Meestal leg ik ook uit dat het niet psychisch is, wat ook in het artikel ‘Pijn en het brein’ wordt beweerd.

Zeist, februari 2011

Wouter de Graaf, bedrijfsarts