Rol SCEN-arts te ruim opgevat (2)

Bovenstaande problematiek is mij ook als palliatief consulent vertrouwd en het sleutelwoord is uiteraard ‘communicatie’. Transparant en duidelijk en vroegtijdig! Te vaak word ik geconsulteerd als het misverstand al is ontstaan en de gemoederen hoog oplopen.

Als SCEN-arts verleen ik collega’s steun en advies door hen te ondersteunen en waar nodig toe te rusten om het gesprek met patiënt en naasten weer aan te gaan. Slechts bij hoge uitzondering binnen vastgestelde kaders neem ik die rol over als een soort mediator. Voorts is mijn rol een toetsende, zeker als het besluit genomen is.

Algemeen gesteld zou de arts kunnen ingaan op de betekenis van de klacht voor patiënt en naasten en niet alleen op ADL maar ook in spirituele zin. In dat licht kom je dan te spreken over het levenseinde.

Ik wil er dan ook voor pleiten om meer aandacht te besteden aan onderwijs en training van huisartsen om proactief het gesprek aan te gaan als levenseindeproblematiek in zicht komt waarbij multidisciplinaire zorgplanning van belang is. De materie is intrinsiek te complex om van één hulpverlener alles te kunnen verwachten. Dus samenwerken, identificeren en vroeg in het traject de zorgbehoefte en de verwachtingen inventariseren. Zie: goldstandardsframework.nhs.uk. Palliatief consulenten en SCEN-artsen zouden de handen ineen moeten slaan, hetgeen wel een herijking van de rol en taak van de SCEN-arts vraagt.

Kortom, het SCEN-project is een succes: nu niet navelstaren, maar – met behoud van het goede – zorgen voor doorontwikkeling.

Vught, april 2011

Marjo van Bommel, huisarts en palliatief consulent

• Meer brieven