Meneer Chartwell - Rebecca Hunt

Zwarte hond

Winston Churchill noemde zijn depressies de ‘zwarte hond’. Dit inspireerde de Britse auteur Rebecca Hunt tot het schrijven van haar debuutroman Meneer Chartwell, waarin een grote, lompe, pratende zwarte hond met die naam tot leven komt en niet alleen de staatsman treitert. Meneer Chartwell belt – letterlijk – ook aan bij de ongelukkige bibliotheekmedewerkster en weduwe Esther Hammerhans. Chartwell, ‘noem me maar Zwarte Pat’, komt een kamer bij haar huren.

Met rijke verbeeldingskracht schetst Hunt hoe Zwarte Pat het leven van Hammerhans binnendringt, en het leven van Churchill al beheerst. Het vergt van de lezer een behoorlijk inlevingsvermogen, maar wie het idee van de pratende hond omarmt, kan zich uiteindelijk de last en soms vreemde aantrekkingskracht van het beest, van een depressie dus, redelijk voorstellen.

Churchill heeft zijn eigen manieren gevonden om te leven met zijn trouwe maar ongewenste viervoeter – die alleen voor zijn ‘slachtoffers’ zichtbaar is. Hij staat op het punt om afscheid te nemen van zijn politieke carrière, een gelegenheid waarbij Zwarte Pat wederom om de hoek komt kijken. Hammerhans kijkt op tegen de sterfdag van haar twee jaar eerder overleden echtgenoot. Ze weet nog niet goed wat ze met Zwarte Pat aan moet of wat hij van haar wil.

Hun paden kruisen als Hammerhans de opdracht krijgt Churchills landhuis Chartwell (jazeker, dezelfde naam!) te bezoeken om een door hem te dicteren afscheidstoespraak uit te typen. De ontmoeting, waarbij Pat uiteraard ook aanwezig is, blijkt vooral voor Esther van belang. Churchill verzekert haar ‘dat we nog steeds de kapitein van onze eigen ziel zijn’. Zwarte Pat versterkt zijn avances (‘als ik van je mag houden, wordt het de langste liefde van je leven’), maar Esther beseft dat ze heeft wat Churchill niet heeft: de keuze om de hond te laten blijven of niet.

Dat ze vervolgens verbazingwekkend abrupt en schijnbaar met groot gemak afscheid neemt van het beest, die haar keuze zonder al te veel protest accepteert, zwakt het verhaal enigzins af. Maar over het algemeen beschrijft Hunt op originele en voor zover mogelijk komische wijze het allesoverheersende en benauwende van een depressie. - Babs Verblackt, journalist

«« rubriek Scoop