Geconcentreerd slecht

Tijdens de beginfase van mijn opleiding tot gynaecoloog mocht ik, jaren geleden, zelfstandig een vacuümextractie verrichten vanwege een niet vorderende uitdrijving. De foetale conditie was goed, dus er was geen enkele haast geboden.

Mijn supervisor, een academisch staflid, stond pal naast mij. ‘Trekken, trekken, trekken’, luidde de instructie. De vordering was goed, maar niemand dacht eraan de bij een kunstverlossing gebruikelijke episiotomie te zetten. Er werd een gezonde baby geboren, maar de uitkomst bij moeder laat zich raden: een totaalruptuur. Het staflid maande mij met gekromde wijsvinger hem/haar te volgen naar de gang naast de verloskamers, alwaar ik de volgende feedback ontving: ‘Dit is niet slecht, dit is niet puur slecht, dit is geconcentreerd slecht!’ Dit alles met een geluidsniveau van rond de 100 decibel.

Vervolgens kreeg ik de instructie (alleen) terug te keren naar mevrouw – die de feedback door de muur van de verloskamer letterlijk had kunnen volgen – om haar te vertellen dat de ruptuur op de operatiekamer gehecht zou gaan worden. Enig advies hoe te handelen bij een volgende vacuümextractie, laat staan reflectie op de eigen supervisie, ontbrak.

Ik heb er niets aan overgehouden, maar het was een gedenkwaardig opleidingsmoment, waar ik vaak aan moet denken bij de supervisie van onze arts-assistenten. In zoverre is het hopelijk toch nog ergens goed voor geweest.

Dr. R.M.F. van der Weiden, Gynaecoloog en opleider

Zomerserie 2011: De baas en de assistent»»

Alle lezersbijdragen van de afgelopen jaren