Blog Lieneke - Van dappere dokter in spe naar pantoffelheld
Plaats een reactieNa ruim vijf jaar geneeskunde studeren draai ik mijn hand niet om voor bloed, naalden, stinkende wonden of breuken met uitstekende delen. Totdat het op mezelf aankomt, ervoer ik tijdens mijn laatste wintersportavontuur.
Na een val op mijn pols tijdens het snowboarden voel ik een intense pijn en ben ik van een dappere arts in spe veranderd in een heel hard gillende patiënt. Met de banaan naar het medisch centrum en na honderd manoeuvres om mijn handschoen uit te krijgen val ik onmiddellijk flauw bij de aanblik van mijn pols in zeer vreemde positie. ‘O darling I don’t need an X-ray to tell you that it’s broken’, kan de enigszins overenthousiaste, Franse verpleger mij vertellen. Om die X-ray voor elkaar te krijgen heeft deze held een intraveneuze shot morfine nodig om het gillen iets binnen de perken te houden. Hierna volgt een heerlijk ontspannen uurtje; o, wat is morfine fijn. Een gedisloceerde distale radiusfractuur, is de diagnose, en er is zeker een operatie nodig. Mijn infuus wordt drie keer mis geprikt door de verpleegster in opleiding. En zo ben ik veranderd van student die een hekel heeft aan patiënten die coassistenten weigeren, naar een patiënt die iemand eist die wel een infuus kan prikken. Bij de uitleg over plexus-brachialisblokkade krijg ik zowat een heuse paniekaanval en heb ik diazepam nodig om weer enigszins te ontspannen. Als gevolg hiervan val ik tijdens de operatie bijna in slaap van ontspanning.
De week hierna leef ik op ibuprofen met paracetamol en evalueer ik mijn patiëntervaring. Ik kan wel stellen dat ik een hoop heb geleerd. Zo is morfine in sommige gevallen geweldig fantastisch, heb ik meer respect voor de gillende patiënt, is het helemaal niet raar als een patiënt iemand in opleiding weigert en zijn patiënten die benzo’s nodig hebben geen watjes. Oké, over dat laatste punt valt nog te twisten.
Lieneke
Meer blogs van Lieneke
- Er zijn nog geen reacties