De houdbaarheid van de dokter

Haagse beleidsmakers hebben wel iets van resistente bacteriën: ze zijn nooit helemaal weg en een opleving is niet altijd zonder gevaar. Het artikel van Lutke Schipholt (MC 9/2009: 365) laat zien dat een discussie die vijf jaar geleden al werd gevoerd, weer helemaal terug is.

Ik heb 17 jaar als huisarts gewerkt en daarna ruim 20 jaar als ziekenhuisbestuurder. Mijn artsentitel heb ik de laatste 20 jaar nooit meer achter mijn naam gezet. Toch voel ik mij wel degelijk nog arts en ik heb niet de indruk dat ik in gesprekken met artsen geen inhoudelijke inbreng heb. Recepten schrijf ik niet: daar heb ik een huisarts voor, maar daar ligt niet het wezen van het arts-zijn. Voorbehouden handelingen zijn natuurlijk ook niet aan de orde. Dat geldt ongetwijfeld voor iedere arts bij wie zijn titel nu in discussie is. 

Er worden op Haagse wijze oplossingen bedacht voor nauwelijks bestaande problemen. Oplossingen die weer om extra regels vragen voor de noodzakelijk geachte uitzonderingen. Het nadeel van het verlies van de artsentitel en exclusie uit het BIG-register, heeft als voordeel dat je niet meer onder het tuchtrecht valt.

En dit is nu juist een onzinnige omkering van de werkelijkheid. Het tuchtrecht is er immers om in voorkomende gevallen een arts te toetsen. Handhaven van de titel en degenen die hun beperkingen niet kennen (wat eigenlijk nauwelijks voorkomt) toetsen, is een consistentere aanpak.

De gedachtegang van onze minister is een andere: leg de arts op voorhand een van de zwaarste straffen op die het tuchtrecht kent en ontneem hem de artsentitel. Alsof je daarmee voorkomt dat een enkeling die de grenzen van zijn bekwaamheid niet kent, wordt geëlimineerd.

Tilburg, maart 2009
dr. Jan A.C. Jongerius, ziekenhuisbestuurder