Sam

April 2005. In de houtschuur brengt een zwerfkat een nestje kittens ter wereld. Moederpoes besluit na een dag of twee te verkassen, maar laat een van de kittens achter. Ik wacht en wacht, maar moeder keert niet terug en uiteindelijk besluit ik om het totaal verzwakte beestje in huis te nemen.

Een intensieve periode breekt aan. Een kitten heeft om de twee uur flesvoeding nodig, ook ’s nachts. Om bij te houden of er voldoende gewichtstoename is, wordt hij dagelijks gewogen. Er blijkt sprake te zijn van urineretentie; na iedere voeding het urogenitale gebied met een watje stimuleren blijkt de oplossing. Een kitten urineert namelijk niet spontaan, maar moet hiertoe worden gestimuleerd door moederpoes, zo ontdekte ik op internet.

Het kleine ding zit onder de teken. Druppels van de dierenwinkel bieden geen resultaat, dus toch maar met de hand verwijderen. Een heel karwei dat dagen in beslag neemt. Ik word intussen heel behendig in het gebruik van een tekenpincet.

Dan plots haaruitval – in enkele dagen is Sam (zoals hij inmiddels is gedoopt) helemaal kaal. Hij ziet er niet uit. Is het een bijwerking van de druppels tegen teken of toch interne problematiek? Is het laatste misschien de reden waarom moederpoes hem heeft achtergelaten, wist zij instinctief al dat hij iets mankeerde?

Mijn omgeving verklaart mij inmiddels voor gek: ‘Het is een uitzichtloze missie, waar begin je aan?’ Ik houd vol, Sam groeit en sterkt aan. Er gloort hoop. Zelfs zijn haren komen terug. Hij ontwikkelt zich normaal, gaat op ontdekkingsreis en blijkt een ondeugende en speelse kater.
Nu is Sam 5 jaar oud, een eigenwijze kater van circa 5 kilo, geholpen en heel tevreden. Mijn missie is geslaagd.

Als specialist ouderengeneeskunde trek ik een parallel met mijn dagelijkse werk. In het verpleeghuis werk je in de kantlijn van de samenleving, soms tegen beter weten in en niet zelden verklaart je omgeving je voor gek. Je blijft volhouden, en je doorzettingsvermogen en betrokkenheid worden beloond met grote en kleine successen. Dat maakt het de moeite waard.

Lonneke Schuurmans, specialist ouderengeneeskunde

Meer lezersbijdragen Dierenspecial