Stethoscoop

Hippocrates maakte reeds gewag van de wisselende geluiden bij de ademhaling, die hij bij directe auscultatie waarnam. Medici hanteerden eeuwen lang deze methode om de geluiden van hart en longen te beluisteren.

In het begin van de negentiende eeuw consulteerde een vrouw wegens hartklachten de jonge dokter Laënnec in Parijs. Dat zij nogal voluptueus was, weerhield hem ervan zijn oor tussen haar forse mammae te luisteren te leggen. Toen herinnerde hij zich een kinderspelletje: als hij met een spijker over het uiteinde van een balk kraste, kon zijn vriendje dit tot zijn groot plezier aan het andere eind horen. Dit bracht hem op het idee om met een opgerold schrift het hart van de patiënte te beluisteren. Tot zijn verbazing hoorde hij de harttonen luid en duidelijk weerklinken, zelfs beter dan via directe auscultatie.

Laënnec maakte daarna van de koker een verbeterde versie van hout en noemde deze ‘stethoscoop’. In 1819 publiceerde hij over zijn vinding en verkocht hij dit boek samen met een houten stethoscoop voor 16 franc.

De ‘toeter’ is heden ten dage nog een vast onderdeel van het obstetrisch instrumentarium. Dat het nog steeds wordt gebruikt, is toe te schrijven aan de grote binnendiameter en het ontbreken van slangen, die vaak hinderlijk geruis veroorzaken.

De uitvinding van het gevulkaniseerde rubber door Goodyear in 1839 maakte het mogelijk flexibele en binaurale stethoscopen te maken. Cammann in New York, maakte de eerste praktische binaurale stethoscoop. In de loop van een eeuw waren daarop nog verschillende varianten te zien, vooral van het borststuk. De afgelopen veertig jaar is de Littmann-stethoscoop populair, die een goed geluidstransport combineert met een licht gewicht. <