Dagboek van een tweedejaars medisch student

Kompas

Dat het wetenschappelijk niveau van deze studie niet al te hoog is, weet iedereen die dit stuk leest. Dat de blokcoödinator dit nog even zou benadrukken, had ik alleen niet gedacht. Wat was het geval?

We kregen een tussentoets met zeventig ‘ja of nee’-vragen. Dat vind ik op zich al een discutabele vorm van toetsen, maar dat terzijde. Waar het ons om ging, was natuurlijk de normering. Die bleek op een zeer ‘wetenschappelijke’ manier tot stand te zijn gekomen. De docent had de toets namelijk voorgelegd aan zijn vrouw en zijn schoonmoeder, beiden geen medici, en aan de hand van hun resultaten kwam de normering tot stand. Dat is toch een idiote manier van tentamens maken?

Vervolgens eindigde de werkgroep in een discussie: studeren voor de tussentoets of hopen op gelukkig gokken? Een studiegenootje wist namelijk te vertellen dat in Engeland was bewezen dat een leek zonder voorkennis beter scoort op een ‘ja of nee’-tentamen dan iemand die de stof half beheerst, omdat je dan snel wordt misleid door een vraag. Uiteindelijk heb ik, wél na studeren, slechter gescoord dan zowel de echtgenote als de schoonmoeder van de docent. En ik was niet de enige! Volgens de zorgvuldig uitgedokterde normering zou ik een 1 hebben, met mazzel. Dat cijfer heb ik in mijn medische carrière nog nooit gehaald, dus ik zat niet te wachten op de uitslag. Nu blijkt dat we die niet krijgen voor het eindtentamen, ‘want er moet nog over worden vergaderd’. Het enige waarover moet worden vergaderd, is met hoeveel procent dit tentamen nou weer wordt opgehoogd om genoeg studenten te laten slagen. Voor mij voordelig, want dat betekent dat ik het blok ondanks niet al te veel studie-inspanningen nog kan halen! Toch jammer voor mijn docent dat je je familie dus niet simpelweg kunt gebruiken om een universitaire studie van normen te voorzien.

De enige klinische ervaring die ik tot nu toe heb, stamt uit de verpleegstage aan het begin van mijn eerste jaar. Toen wist ik nog helemaal niets, medisch gezien. Ik weet wél dat ik me de eerste dag helemaal doodschrok: er was een man van 30 jaar met een enorm misvormd lichaam, waarover de verpleegster droog opmerkte ‘dat zijn ribbenkast bijna horizontaal lag en dat reanimeren geen zin zou hebben omdat het hart ook ergens in de thorax verzonken lag’. Ik had nog nooit iemand gezien met afwijkingen van de wervelkolom, laat staan een patiënt als deze: ook nog lichamelijk en geestelijk zeer gehandicapt. Nu las ik deze week een artikel over het ontstaan van verschillende scoliosevormen en de ventilatieproblemen die daarbij ontstaan: door de misvormde borstkas wordt de gaswisseling gehinderd en op den duur ontstaat daardoor ernstige schade aan het longbed. Dat laatste verklaart ook meteen waarom de patiënten die ik in die instelling heb gezien, allemaal niet ouder worden dan een jaar of veertig. Toch leuk om achteraf te begrijpen wat je in de praktijk hebt gezien.

Over praktijk gesproken: we hebben vandaag een heus klappertje met bruikbare medicijnen voor onze tijd als co-assistent gekregen. Het is de uitdraai van een computerprogramma: Pharmac-2000. Dit is een in Groningen ontwikkeld programma waarmee wij onze persoonlijke ‘keuzeset’ van geneesmiddelen moeten gaan samenstellen. Het programma werkt als een database waarin je zelf relevante gegevens over geneesmiddelen kan verwerken uit het Farmacotherapeutisch Kompas. Met dat Kompas moet je overigens wel kritisch omgaan, zo bleek vandaag tijdens ons practicum. We moesten het medicijn van eerste keus bepalen voor een hypertensieve diabetespatiënt. Het Kompas noemde als eerste keus een diureticum of een bèta-blokker, dus dat nam ik over. Het was niet het goede antwoord. Volgens de assistent was de juiste medicatie namelijk een ACE-remmer. Die stond in het kompas niet genoemd voor deze patiëntengroep. De verklaring: het farmacotherapeutisch kompas, dat alle studenten gratis krijgen, wordt betaald door de zorgverzekeraars! Die zien ons liever niet een dure ACE-remmer voorschrijven! 
Maar goed, de getypte pagina over het geneesmiddel print je uit, je doet ‘m in je klappertje, dat vervolgens precies in je witte jas past (hier is duidelijk over nagedacht) en er kan niets misgaan met co-assistent Emma! Tenminste, als ik volgend jaar ook daadwerkelijk met mijn co-schappen ga beginnen, maar dat verhaal wordt vervolgd.