Tuchtrecht: wiens norm?

In een uitspraak van het Centraal Medisch Tuchtcollege (CMT) werd onlangs behandelaars verweten ten onrechte niet te hebben gehandeld (MC 19/

2001: 753). Huisarts en psychiater kregen een waarschuwing na de suïcide van een jonge vrouw.

Reeds eerder is er zorg geuit over het ontbreken in de tuchtrechtspraak van expliciete normen aan de hand waarvan het handelen van de arts wordt getoetst. Wetenschappelijke onderbouwing van de uitspraken van het tuchtcollege ontbreekt. Bestudering van de literatuur toont aan dat een nadere onderbouwing van een (andere) uitspraak van het CMT wel is te geven. Recent is dit aangetoond voor bovengenoemde casus tegen huisarts en psychiater (MC 33/2001: 1244).

In Huisarts en Wetenschap werd destijds ‘Tuchtrecht: wiens norm?’ gepubliceerd, een commentaar als reactie op de commotie naar aanleiding van de ‘percussiezaak’. In de discussie zijn destijds vraagtekens gezet bij de normen die de tuchtcolleges hanteren, bij het wetenschappelijk bewijs waarop deze normen zijn gebaseerd, en bij de praktische consequenties van de uitspraken. Deze en andere gewraakte uitspraken hebben gemeen dat huisartsen ten onrechte iets zouden hebben nagelaten. De onjuistheid van de visie van het tuchtcollege over de noodzaak van percussie werd in hetzelfde nummer van Huisarts en Wetenschap geïllustreerd.

De vraag doet zich voor waarom anderen steeds in uitspraken van tuchtcolleges aanleiding moeten zien om de onhoudbaarheid van de uitspraak nader te onderbouwen. De zorgvuldigheid van de rechtspraak vereist activiteit van de tuchtcolleges in dezen. Wij herhalen de oproep van 1998: ‘Naast een gedegen kennis van de wetenschap is een gedegen expertise ten aanzien van de huisartsgeneeskunde van eminent belang voor de medische tuchtcolleges. Het benoemen van huisartsen (van formaat) in de tuchtcolleges is daarbij gewenst. Goed onderbouwd tuchtrecht kan in dat geval weer een van zijn primaire doelstellingen waarmaken: de finale toetsing van het handelen van huisartsen als sluitstuk van het kwaliteitsbeleid van de gehele beroepsgroep.’

Utrecht, september 2001