‘Altijd goed opletten waar je gaat zitten’

De voordeur kan niet helemaal open. We wurmen ons met spoedkoffer, dokterstas en laptop tussen de spullen door het huis in, de trap op. Ook de overloop staat vol spullen. In de badkamer zien we bloedsporen en bruinzwarte vegen op de wc-bril en de vloer. Poep? Waarschijnlijk wel.

In een kleine, donkere slaapkamer, ook stampvol spullen, ligt de patiënte voor wie we komen. Mijn aios gaat voorop. De chauffeur en ik volgen. Er is niet veel ruimte en nergens is een stoel. Ik leun tegen de deurpost van de slaapkamer. ‘Kunt u even rechtop komen zitten?’ Mijn aios neemt de leiding. Tussen alle spullen vindt hij een rollator en gaat op ooghoogte voor haar zitten. Wat een goede uitvinding is dat toch, de rollator. Je kunt er veilig en stabiel mee lopen en ook omgekeerd op zitten en steunen op de handvaten. Er is zelfs een band als ruggensteun. Geweldig bedacht.

Enigszins jaloers op zijn zetel, klap ik, nog altijd ongemakkelijk leunend tegen de deurpost, de laptop open om de waardes van zijn onderzoek in te voeren in het elektronisch systeem. Ondertussen observeer ik mijn aios in het kader van zijn opleiding. Hij heeft dat eigenlijk niet meer nodig. Hij doet het volgens het boekje: aanspreken op ooghoogte, onderzoek volgens de ABCDE-methode en ook in zijn conclusie en beleid kan ik me vinden. Hij overlegt met het ziekenhuis om haar in te sturen. Ik heb daar niets aan toe te voegen. Wat valt hier nog te leren?

Zodra het ziekenhuis gebeld is en de ambulance onderweg, dalen wij met onze spoedkoffer, dokterstas en laptop weer de trap af, stappen langs en over de spullen en wurmen ons via de half te openen deur naar buiten. Ik slaak een zucht van verlichting: ‘Hèhè buiten, frisse lucht.’ ‘Poep’, zegt mijn aios. ‘Jullie hebben het vast nog niet gezien, maar ik heb dus poep op mijn zitvlak.’ Hij draait zich van ons af, bukt iets voorover en toont zijn broek. Op zijn linkerbil zit een handpalmgrote bruinzwarte vlek. Van dezelfde kleur en consistentie als de vegen in de badkamer, maar nu een groot plakkaat.

De chauffeur schiet in de lach. ‘Altijd heel goed opletten waar je gaat zitten. Dat is het eerste wat wij leren als chauffeur.’ Ze legt een celstofmatje op de bijrijdersstoel, waar mijn aios op plaatsneemt. Ik neem tevreden plaats op de achterbank. Toch weer een onvergetelijk leermoment.