Op een eilandje
Plaats een reactie
Het echec met de maagverkleiningsoperaties in het Scheper Ziekenhuis in Emmen kwam onlangs weer in het nieuws. Daar overleden in 2008 en 2009 vijf patiënten na bariatrische chirurgie. Het onderzoek dat het ziekenhuis in 2009 liet uitvoeren, legde het falen volledig op de schouders van chirurg N.R. Deze R. ‘was als het ware op een eilandje gaan zitten’.
De hernieuwde aandacht ontstond na publicatie van het rapport van de Onderzoeksraad voor de Veiligheid. Waarom nog een rapport? Omdat in 2009 niemand echt doorvroeg naar het hoe en waarom. Dat heeft de onderzoeksraad wel gedaan. En hoe. Het uitvoerige rapport maakt gehakt van de notie dat hier slechts één medisch specialist alle blaam treft. Na de introductie van het bariatrische programma nam niemand – chirurgen, medische staf, ziekenhuisbestuur,
noch zorgverzekeraar – verantwoordelijkheid voor de patiëntveiligheid. Het bestuur was vooral bezig met de vraag hoe deze innovatieve zorg profijtelijk uit te baten. Collega-specialisten zagen wel dat een en ander niet optimaal verliep, maar verbonden daar geen consequenties aan. Eens te meer wijst de onderzoeksraad erop dat kwaliteit en veiligheid een gedeelde verantwoordelijkheid is.
Met de casus van het Scheper Ziekenhuis in het achterhoofd levert dit gezamenlijke themanummer van Medisch Contact en Zorgvisie over de relatie tussen arts en bestuurders stof tot nadenken. Uit de enquête naar de onderlinge verhoudingen (blz. 2651) blijkt immers dat over de vraag wie verantwoordelijk is voor de kwaliteit van zorg geen eensgezindheid bestaat. Nog steeds zien veel artsen daarin geen rol voor de raad van bestuur. Ruim een kwart van de specialisten beschouwt het ziekenhuisbestuur zelfs eerder als vijand dan als vriend.
In ziekenhuizen zijn artsen een machtsfactor van belang. Tegen een muitende medische staf legt een ziekenhuisbestuurder het in tien van de tien gevallen af. Lees maar na bij Zorgvisie. Medisch specialisten hebben dus alle ruimte om hun invloed ten goede aan te wenden. In andere zorgsectoren klinkt de artsenstem nog juist te zwak. In de geestelijke gezondheidszorg laten psychiaters zich uit desinteresse en onderlinge verdeeldheid nog te vaak de kaas van het brood eten (blz. 2640). En de specialisten ouderengeneeskunde zouden eindelijk eens het initiatief voor betere verpleeghuiszorg naar zich toe moeten trekken (blz. 2628). Eén ding is duidelijk en geldt overal: als artsen en bestuurders niet nader tot elkaar komen, delft de patiënt het onderspit.
Robert Crommentuyn
- Er zijn nog geen reacties
