Noodlottig overleden collega

Zojuist heb ik in mijn nevenfunctie als gemeentelijk lijkschouwer een trieste opdracht volbracht. Ik moest een mij onbekende collega uit een naburige gemeente, die noodlottig was overleden, schouwen. Inmiddels is het zaterdagochtend, dus bel ik de huisartsenpost om de boodschap door te geven dat ons een stamlid is ontvallen.

Ik krijg eerst de assistente aan de lijn. ‘O, ik ken hem niet. Is hij net met pensioen? Ziet u, ik werk hier nog niet zo lang. Maar moet u daarvoor nu de dokter hebben?’

Na enig aandringen krijg ik uiteindelijk toch de collega aan de lijn. ‘Hij is toch met pensioen?’ En: ‘Nee, ik ken hem niet want ik neem alleen soms waar in deze post. Maar ik zal een bericht aan de eigen huisarts sturen.’

Ik dram nog een tijdje door en geef te kennen dat ik deze reactie volstrekt onvoldoende vind. Ik leg uit dat als er een collega uit mijn hagro overlijdt, ik dat toch liever niet via het dorpsroddelcircuit te weten kom. ‘Nou, oké, als ik tijd heb, bel ik hem wel om het bericht door te geven’, is het antwoord.

Ze is niet bereid om mij het telefoonnummer van de eigen huisarts te geven. Ik geef haar tot slot mijn 06-nummer en hang ontgoocheld op.

Vier uur later belt de eigen huisarts mij op. De post heeft hem zojuist in kennis gesteld. ‘Wat vreselijk! Hij is pas net met pensioen! O, wat erg. Wat is er gebeurd?’ Gelukkig, verzucht ik.

Toen ik acht jaar geleden mijn artsenbul haalde, had ik het gevoel toe te treden tot een bondgenootschap van collega-medici en dat gevoel heb ik nog steeds. Ook in roerige tijden hebben we elkaar nodig. Dat dit blijkbaar niet door de hele beroepsgroep zo wordt gevoeld, is jammer en hopelijk uitzonderlijk.

Lees meer praktijkperikelen