Dat ene kleine kaartje

‘Coen, wil je even naar de afdeling Oncologie? Daar ligt een mevrouw opgenomen die morgen een grote operatie aan haar blaas krijgt. Zij moet nog worden gezien door de anesthesiologie, en uitleg krijgen over de operatie.’ Met een volle lijst aan to do’s en een even vol hoofd aan zaken waar ik nog aan moet denken, loop ik naar de afdeling Oncologie. Na een ferme klop op de deur loop ik haar kamer binnen. Ze ligt op bed en kijkt me met een strakke blik aan. Een beetje streng ook, alsof ze wil zeggen ‘kom niet dichterbij’.

Vaak is het de eerste blik die ik krijg als ik voor het eerst een patiëntenkamer oploop. Een blik waaruit blijkt dat er die dag al meer onbekende gezichten de kamer zijn in- en uitgelopen. Allemaal met hun eigen doel, en vaak ook met hun uitgebreide uitleg óver dat doel. Namen en functies worden genoemd, er volgt een verhaal, er wordt vriendelijk geknikt en de patiënt ligt weer in zijn eigen wereld.

De blik die mij nu ten deel valt is me dan ook niet onbekend. Ook ik stel me voor en praat met haar over de aanstaande operatie. Haar gezondheid, de risico’s van de narcose, de soorten pijnstilling, enzovoort. Kortom, een heel verhaal. Maar ondanks mijn pogingen om vriendelijk uitleg te geven, naar haar te luisteren en empathisch te reageren, die strakke blik blijft.

We nemen afscheid en terwijl ik naar buiten loop valt mijn oog op haar prikbord. Maar één kaartje. Een geboortekaartje nota bene. Opeens vallen voor mij heel wat puzzelstukjes op hun plek. Ik neem het kaartje van het prikbord, loop terug naar haar bed en laat haar het kaartje zien.

Zonder ook maar een woord te hebben uitgesproken komen bij haar de tranen en begint ze honderduit te vertellen over hoe bang ze is. Bang voor de operatie en narcose, maar boven alles angstig voor de gevolgen als de operatie niet zou lukken.

Ze heeft zo lang uitgekeken naar de geboorte van haar kleinkind. En hem pas een aantal keren vast kunnen houden. In haar ziekenhuisbed op deze kamer, niet eens thuis. En nu de operatie aanstaande is, kan ze aan niets anders meer denken dan aan haar kleinkind.

Uiteindelijk zijn we een halfuur verder voordat ik haar kamer uitloop. Nog altijd met een lange lijst vol dingen die gedaan moeten worden, maar met een minder vol hoofd. En met een beetje blijdschap ook. Een klein kaartje verklaarde ontzettend veel. Waar een prikbord al niet goed voor kan zijn!