Managementadviseur in Mongolië - In dagverpleging

Mongolen liggen graag lang in het ziekenhuis, ook al is dat hier veel minder comfortabel dan in het westen. Daar zijn allerlei goede redenen voor. De woonomstandigheden zijn vaak niet ideaal om te herstellen van een ziekte. Velen wonen in een ger: een tent, eenzaam op de steppe, met daarbij geen ander vervoermiddel dan een paard. Anderen huizen in een appartement in de stad, waarin veel te veel mensen wonen. Bovendien zijn medicijnen tijdens de opname voor rekening van het ziekenhuis. Thuis moet men zelf betalen.

Vorig jaar was de gemiddelde verpleegduur hier 10,1 dagen, terwijl die in Nederland rond de zes dagen is - of, als men de dagverpleging zou meerekenen, ruim vier dagen. Daar valt dus winst te behalen. De leiding van het ziekenhuis koos ervoor om dat te doen door het oprichten van een afdeling dagverpleging. Dat klinkt vertrouwd  voor ons, maar niet in Mongoolse oren. Nergens in dit land bestaat een dergelijke afdeling. Mijn eerste pogingen tot uitleggen faalden dan ook omdat ik uitging van enige kennis over het onderwerp. Die was er niet. Ik moest echt bij het begin beginnen.

Op dat moment kwam hoofdchirurg Ganbat in beweging. Hij begon te organiseren: ruimte zoeken, personeel aanstellen (één verpleegkundige), indicatielijsten, voorlichtingsmateriaal, et cetera. Toen bleek ook weer eens het enorme belang van internet. Per e-mail kregen we veel hulp van de afdeling dagverpleging van mijn oude Hofpoort Ziekenhuis in Woerden. Allerlei checklisten en formulieren voor verpleegkundige dossiers bleken na vertaling in het Engels en daarna het Mongools heel goed bruikbaar. Ook dat is ontwikkelingshulp!

Directeur Ganbat (men gebruikt hier alleen voornamen en daarom zijn veel mensen moeilijk uit elkaar te houden, zoals dat bij ons vóór Napoleon ook moet zijn geweest) hield zich bezig met de financiering. Hij beschikt over een brief die de minister aan alle ziekenhuizen heeft gestuurd. Daarin staat dat zij met dagverpleging moeten beginnen. Maar er staat niet in wat de minister daarmee bedoelt. Ook de financieringsstructuur is er niet op aangepast. Er is dus geen tarief voor dagverpleging. Toch schijnt daarvoor nu een oplossing te zijn, want ons ziekenhuis kreeg zijn toestemming om door te gaan met het project.
En zo startte op 1 augustus 2007 in Choibalsan de eerste Mongoolse afdeling voor dagverpleging, met één kamer voor twee dagen per week. In twee jaar tijd moeten we kunnen uitgroeien naar 2000 patiënten per jaar in dagverpleging. Dat is nog lang niet de helft van alle opnamen, zoals dat in Nederland nu gebruikelijk is in algemene ziekenhuizen, maar wel al 20 procent. 

Maarten Stoffels, arts n.p., managementadviseur ziekenhuis te Choibalsan, Mongolië, als ontwikkelingswerker uitgezonden door VSO
Beeld: Maarten Stoffels

Klik hier voor het PDF van dit artikel