Stalkende co
Plaats een reactieInmiddels ruim tien jaar geleden liep ik coschappen op de afdeling Radiologie. Ik kan me deze tijd nog als de dag van gisteren herinneren. Niet in de laatste plaats omdat de namen van twee artsen voor verwarde en soms ook komische reacties van patiënten konden zorgen.
Dokter Priester en dokter Pastoor, die zich beiden voorstelden aan een wat oudere en minder goed horende patiënt. De schrik sloeg deze dan meteen om het hart. Je kon de gedachte van het gezicht aflezen: ‘Mijn dagen zijn geteld, ze komen me al bedienen.’ Gelukkig werd de spraakverwarring hierna vrijwel meteen rechtgezet.
Maar helaas is dit voor mij niet de enige herinnering aan dit coschap. Ik werd destijds ‘gekoppeld’ aan een radioloog die kennelijk weinig behoefte aan gezelschap had. Hij negeerde mij volledig en zijn afstandelijke en koele houding sprak boekdelen. Meneer had volgens mij even genoeg van een ‘stalkende’ co, die ook nog af en toe een vraag ‘durfde’ te stellen. Wijselijk hield ik na enkele pogingen mijn mond.
Het waren lange en zeer rustige dagen. Totdat wij, na een patiëntbezoek, samen de gang opliepen en ik, zoals altijd, de arts ‘braaf’ volgde. Nietsvermoedend liep ik achter hem aan naar de volgende gang, waar hij opeens stil bleef staan en naar boven keek. Toen ik zijn blik volgde en het bordje ‘herentoilet’ zag hangen, steeg acuut al mijn bloed naar mijn hoofd. Hij keek me vervolgens aan met een zwaar geagiteerde blik en zei: ‘En dit doe ik nou alleen.’ Ik kon wel door de grond zakken.
Ik kan me het bewuste ziekenhuis, de bewuste gang en het bewuste bordje na meer dan tien jaar nog altijd helder voor de geest halen. Of ik iets van het coschap geleerd heb… geen idee!
Anouk Kraft,
verzekeringsarts/medisch adviseur
Zomerserie 2011: De baas en de assistent
Alle lezersbijdragen van de afgelopen jaren
- Er zijn nog geen reacties