Meer van David van Schaik

In Nederland werden we er tijdens de tropencursus herhaaldelijk op gewezen dat je altijd in gedachte moet houden wat de reden is achter bepaald gedrag.

Het is januari en de regen is gekomen. In het ziekenhuis is het rustig. Er zijn weinig opnamen en polikliniekbezoeken. De patiënten lijken meer tevreden.

In Tanzania krijgen mensen met psychische aandoeningen veelal niet de juiste zorg. Het zieken­huis moet opboksen tegen aller­lei taboes en stigma's.

In Afrika denken de collega’s in het ziekenhuis anders over zaken als preventie en gezondheidsadviezen dan in Nederland. Wordt obesitas in ons land gezien als een gezondheidsrisico, in Afrika is het een teken van welvaart.

Na mijn eerste dienst in Ndala Mission Hospital had ik het al door. Er sterven veel kinderen en volwassenen in dit ziekenhuis. Of het er te veel zijn, durfde ik toen niet te zeggen. Na tien maanden Ndala weet ik beter: te veel is relatief.

‘Waarschijnlijk ongeveer 38’, zeg ik tegen mijn vrouw. Sinds twee dagen ben ik niet lekker. Ik voel me koortsig en zweterig, vooral ’s nachts en heb palpabele lymfeklieren in mijn rechterarm.

Ik werk in een ruraal ziekenhuis in het westen van Tanzania. Behalve de nodige medische bijzonderheden en leermomenten, krijg ik een groot aantal culturele lessen mee.