Frustratie
1 reactieMet pijn en weemoed denk ik soms aan de toekomst van ons mooie huisartsenvak. Pijn omdat het ons haast onmogelijk wordt gemaakt de zorg voor onze patient op hetzelfde aandachtsniveau en kwaliteitsniveau te houden. Weemoed omdat we met koekjes van eigen deeg zoet worden gehouden, maar uiteindelijk de uitslag op lange termijn altijd dezelfde is: meer doen voor hetzelfde, of liefst minder geld. Beetje groei van het budget hier, korten op vergoedingen van subsitutiezorg daar. Wie heeft zijn ogen gesloten voor de negatieve gevolgen van deze ontwikkelingen? Wij in ieder geval niet, wij mogen tekenen bij het kruisje.
Waarom wordt de reductie van zorgkosten gezocht bij de zorg die het dichtst bij de mensen staat, de huisarts en de wijkzorg. De zorg die 3-4% van het totale budget omvat. En waarom hebben andere medici (bijv tandartsen) en paramedici nog altijd de vrije hand hoe en wat ze declareren? Onze M&I’s moeten zo veel mogelijk verdwijnen of voor minder geld gebeuren, terwijl andere medische beroepen alleen maar uit vergoedingen per verrichting bestaan. De media aandacht hiervoor maakt dat mensen ons ook nog als geldwolven gaan zien, want verdienen die huisartsen dan niet genoeg? Het dreigt een principiele discussie te worden, wanneer deze aan dovemansoren gericht is. De durf om zorg daadwerkelijk van 2e naar 1e lijn te substitueren en dit ook te belonen ontbreekt mijns inziens volledig. En aan wie moet je je tegenwoordig als beroepsgroep richten? De politiek of de zorgverzekeraar, wie weet het?
Weemoed ook, omdat ik dit allemaal opschrijf terwijl ik goed en wel 3 maanden afgestudeerd huisarts ben. Ik geniet van het vak en de bevestiging die ik dagelijks ondervind dat ik de juiste keuze heb gemaakt om zorg dichtbij de patient te leveren en voel me bevoorrecht alle verhalen van patienten te mogen horen en hierin soms ook iets te kunnen betekenen.
Gelukkig telt dit laatste vele malen zwaarder dan de strijd om rechtvaardigheid of geld. Ik merk dat ik dit opschrijf in een moment van frustratie, maar dan komen vaak wel echte gevoelens naar boven. Als de nuance in mijn verhaal ontbreekt spijt mij dat oprecht, maar toch hoop ik dat als ik straks 30 jaar huisarts ben, hetzelfde vuur nog voel om voor onze beroepsgroep op te komen en ons vak en het belang ervan te verdedigen. Niet verslappen!
T. van der Horst
Wil Bosboom
Huisarts, De Meern Nederland
Om te beginnen: Wij huisartsen hebben inderdaad een prachtig vak.
Maar kijkend naar de toekomst is het voorstelbaar dat de moed je in de schoenen zinkt als beginnende huisarts.
Ik bevind me - na 30 jaar - aan de andere kant van de huisartsencarrière....
Vele zorgstormen heb ik zien opsteken en ook weer voorbijgaan.
Leidraad in alle zorgdiscussies zijn - onontkoombaar - de geldstromen.
Het gevecht om de zorggelden en de politieke insteek daarbij zullen natuurlijk altijd op de agenda blijven staan.
De huidige storm betreft de keuze voor het marktprincipe in de zorg, waar overigens het merendeel van de artsen negatief over oordeelt.
Maar nooit geschoten is altijd mis dus ook in de zorg moet het marktprincipe kunnen bewijzen dat de zorg daarmee goedkoper zou kunnen worden.
De minister heeft in dit marktmodel gekozen voor de zorgverzekeraar als spil in de zorg, waartegen vanuit de artsenwereld evenzeer veel verzet is.
Dat aan dit marktprincipe in de zorg - en de centrale rol daarbij voor de zorgverzekeraar - veel voetangels en klemmen zitten hebben veel collega's al aangegeven.
Als we enkel jaren en een nieuwe regering verder zijn zal de zorg mogelijk al weer anders georganiseerd zijn.
Wanhoop dus nooit maar blijf scherp:
als beroepsgroep en vooral ook individueel moeten we steeds weer krachtig naar buiten brengen hoe WIJ aankijken tegen alle ontwikkelingen in de (huisartsen)zorg.
Last but not least: de inhoudelijke kant van mijn huisartsenwerk geeft me nog steeds veel voldoening.