Verzoek aan de minister

Als een werknemer door ziekte uitvalt voor zijn werk, moet zijn baas gedurende twee jaar het loon doorbetalen. De zieke werknemer en zijn werkgever zijn samen verantwoordelijk voor de terugkeer naar het werk.

De gemiddelde werkgever in Nederland heeft een klein of middelgroot bedrijf. Hij is te klein om ervaring op te doen met de re-integratie van langdurig zieken. En dus afhankelijk van externe deskundigen, bijvoorbeeld de bedrijfsarts.

Na twee jaar oordeelt het UWV of werkgever en werknemer voldoende re-integratie-inspanningen hebben verricht. Dat is niet vrijblijvend. Bij een onvoldoende zit de werkgever nog langer dan twee jaar vast aan de loondoorbetaling: het UWV legt dan een ‘loonsanctie’ op.

Een van mijn werkgevers werd getroffen door zo’n loonsanctie, volkomen onverwacht. Een dierbare medewerker, verstandelijk beperkt en overvraagd in het werk, was vastgedraaid in pijnklachten, medische consumptie en bewegingsangst. De werkgever heeft al mijn adviezen opgevolgd. Desondanks is het niet gelukt om de medewerker te laten terugkeren naar het werk. Dit heeft te maken met de verstandelijke beperking, maar ook met de behandelende sector die niet kon ophouden met onderzoeken en opereren. Het UWV vond dat de werkgever te soft was geweest.

Hoe oordeelt het UWV? Dat is voortdurend in ontwikkeling en niet altijd inzichtelijk voor de buitenwereld. Anders dan de werkgever en de werknemer over wie het gaat, heeft het UWV de beschikking over een beleidsafdeling die studeert, onderzoekt en protocollen formuleert. Die zijn niet openbaar.

Geachte minister Asscher, wilt u zo vriendelijk zijn om het UWV te verplichten om alle interne informatie die betrekking heeft op de beoordeling van de re-integratie-inspanningen, op internet te zetten? Desnoods met koeienletters op ieder pagina dat ‘geen rechten mogen worden ontleend’.

Eveline Knibbeler, bedrijfsarts