DSM - René Kahn

Het is bon ton om de nieuwe ‘bijbel’ van de psychiatrische classificatie te bespotten. De Diagnostic and Statistical Manual for mental disorders (DSM), gaat zijn vijfde editie in. De DSM is inmiddels uitgegroeid tot de basis van de classificatie in de psychiatrie en wordt als zodanig over de hele wereld toegepast.

Grootste voordeel van de DSM is dan ook dat we overal in de psychiatrie dezelfde taal spreken: als we in Utrecht een patiënt als lijdende aan schizofrenie benoemen, weet men in Beijing wat ermee wordt bedoeld. Dat desalniettemin de DSM zo’n gemakkelijk slachtoffer is van kritiek, berust op het feit dat de classificatie is opgesteld door een commissie. Weliswaar op basis van veel statistische en epidemiologische gegevens, maar toch: uiteindelijk is het een product van een groep mensen die tot een consensus komt. Dat leidt onder meer tot de kritiek dat er te veel (of juist te weinig) categorieën zijn.

Een belangrijker gebrek is dat de biologische basis voor de verschillende ziektebeelden ontbreekt. Maar dat is in rap tempo aan het veranderen. Het paradoxale gevolg is dat hoe beter wij de oorzaken van psychiatrische ziekten en verschijnselen zullen doorgronden, hoe waarschijnlijker het is dat dit de laatste editie van de DSM zal zijn.

Toch is het bespotten van de DSM onverstandig. In het bijzonder zijn uitspraken als ‘schizofrenie bestaat niet’ – door verschillende experts geuit – niet alleen wetenschappelijk onjuist, ze zijn disrespectvol ten opzichte van onze patiënten.

Dat de DSM niet het laatste woord zal zijn in de classificatie – laat staan diagnostiek – van psychiatrische ziekten, daar twijfelt geen wetenschapper aan. Dat we om die reden de gehele DSM moeten verwerpen, is echter niet alleen kortzichtig; het doet de wetenschappelijke basis van de psychiatrie tekort.

René Kahn